تأثیر هفت جلسه برنامه آموزشی با تواتر تمرینی انبوه و فاصله دار بر اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری در پسران اتیسم و سالم شهر تهران

Abstract

مقدمه و اهداف اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری در افراد اتیسم و سالم با توجه به شرایط تمرینی و نوع مداخله آموزشی نتایج متنوعی در پی دارد. اغلب افراد مبتلا به اتیسم این مهارت را یاد نمی­‌گیرند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هفت جلسه برنامه آموزشی ویژه با توالی تمرین انبوه و فاصله‌دار بر فراگیری مهارت دوچرخه‌سواری در پسران اتیسم و سالم ساکن شهر تهران بود.مواد و روش‌ها در این مطالعه، 24 پسر اتیسم (میانگین سن 2/55±11/92سال) و 12 پسر سالم (میانگین سن 2/38±9/33 سال) ساکن شهر تهران به‌صورت در دسترس و بر اساس ملاک­‌های ورود انتخاب و پس از انجام پیش‌آزمون تبحر مهارت دوچرخه‌سواری به‌صورت تصادفی به دو زیرگروه همگن با تواتر تمرینی متفاوت شامل تمرین انبوه ( 7 جلسه متوالی یک‌ساعته) و تمرین فاصله‌دار(تمرین به‌صورت یک روز در میان) تقسیم شدند. تمرینات به‌صورت انفرادی و بر روی دوچرخه عادی و بدون وسایل حمایتی انجام شد. پس از 7 جلسه آموزش مجدداً آزمون تبحر مهارت به‌صورت حداقل 30 متر راندن مستقل، توانایی ترمز کردن، استارت شروع و دور زدن، به دست آمد. داده‌ها با استفاده از محاسبه درصد، آزمون تی وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنا­داری 05/0 تحلیل شد.یافته‌ها نتایج آزمون تی وابسته نشان داد اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری با تواتر تمرینی انبوه در گروه‌های اتیسم (0/01) و سالم (0/01) و تمرین فاصله‌دار در گروه‌های اتیسم (0/02) و سالم (0/00) پس از مداخله برنامه آموزشی نسبت به پیش‌آزمون افزایش معناداری داشت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین اثر گروه (0/106)، تواتر تمرین (0/063) و اثر متقابل گروه و تواتر تمرین (0/269) بر اکتساب مهارت تفاوت معناداری وجود ندارد.نتیجه‌گیری یافته‌ها به این موضوع اشاره دارد که صرف‌نظر از عدم تأثیر تواتر تمرین و تفاوت­‌های فردی در گروه‌­های اتیسم و سالم، برنامه تمرینی ارائه شده در این پژوهش منجر به اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری شد. بنابراین می­‌توان به مربیان و خانواد‌ه‌ها پیشنهاد کرد از برنامه حاضر به‌عنوان روشی با کمترین هزینه و بالاترین بهره‌وری برای اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری در افراد اتیسم و سالم استفاده کنند.

Keywords

• مهارت دوچرخه سواری
• تمرین انبوه
• تمرین فاصله‌دار
• اتیسم