بررسی آگاهی متخصصان تیم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی، درمانی تبریز از روش‌های ارتباطی مکمل و جایگزین

Abstract

مقدمه و اهداف امروزه توانایی برقراری ارتباط از طریق گفتار از توانایی ­های منحصربه‌فرد نوع بشر است. افرادی که به هر دلیل، توانایی سخن گفتن را از دست ‌داده باشند، نمی‌توانند به شیوۀ مؤثر ارتباط برقرار کنند. روش­های ارتباطی مکمل و جایگزین به‌عنوان راهکاری مناسب برای کمک به این افراد مطرح‌ شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان آگاهی تیم توان‌بخشی شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز از خدمات روش‌های ارتباطی مکمل و جایگزین است. مواد و روش‌ها در پژوهش حاضر که از نوع مقطعی و توصیفی-تحلیلی است. 31 نفر از تیم توان‌بخشی شاغل در بیمارستان‌ها و کلینیک‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی تبریز در این پژوهش شرکت کردند و میزان آگاهی آن‌ها از خدمات روش‌های ارتباطی مکمل و جایگزین مورد بررسی قرار گرفت. برای آگاهی­ سنجی از پرسشنامه‌ی محقق­ ساخته با روایی محتوایی 31/76 استفاده شد. نتایج با استفاده از نرم‌افزار 22spss مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها یافته ­ها نشان داد که 7/38 درصد شرکت‌کنندگان، هیچ‌گونه آشنایی با اصطلاح خدمات ارتباط مکمل و جایگزین نداشتند و یا آشنایی کمی داشتند، تنها 4/6 درصد از آن‌ها آشنایی کامل با این اصطلاح داشتند. بیشترین آشنایی شرکت‌کنندگان (6/80 درصد) با سیستم‌های ارتباطی ساده از جمله کاغذ و خودکار بود. نتیجه‌ گیری به نظر می­رسد که متخصصان، آشنایی محدودی با خدمات ارتباطی مکمل و جایگزین و جامعۀ هدف این خدمات دارند؛ بنابراین نیاز به آموزش به این متخصصان در این زمینه به‌صورت نظری و بالینی وجود دارد.

Keywords

• روش ارتباطی مکمل و جایگزین
• آگاهی
• متخصصان توان‌بخشی