شیوع و علل سندرم فرسودگی شغلی در دستیاران طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی ایران

Abstract

مقدمه: قسمت عمده ای از زندگی روزانه هر فرد صرف اشتغال به کار می شود و فعالیت کاری از نظر سلامت روانی شخص، امری مهم به حساب می آید. همواره عوامل متعددی به عنوان منابع فشار های روانی (استرس) در محیط کار وجود دارند و با توجه به اهميت مشکل فرسودگي شغلي و عواقب آن مطالعه حاضر با هدف بررسی شيوع و علل فرسودگي شغلي در دستیاران طب اورژانس در بیمارستان های دانشگاه ایران انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در بیمارستان حضرت رسول وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران در طی سالهای 1393 تا 1396 انجام گرفت. نمونه گیری به شیوه سرشماری انجام شد و تمامی دستیاران طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی ایران در طی مدت انجام این در صورت تمایل و داشتن حداقل ٦ ماه سابقه کار در بخش اورژانس وارد مطالعه شدند. خوانا نبودن و یا مخدوش بودن پرسشنامه تکمیل شده به عنوان معیار خروج از مطالعه لحاظ گردید. اطلاعات پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS-16 تحت روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. يافته ها: در کل 83 دستیار طب اورژانس با میانگین سنی 4/3 ± 0/33 سال در مطالعه شرکت کردند که 45 نفر (2/54 درصد) زن بودند. از این تعداد 60 نفر (3/72 درصد) به رشته خود ابراز علاقه نمودند. متوسط میزان فرسودگی شغلی دستیاران با میانگین 13/19 ± 32/90 (محدوده بین 124- 26) نمره بود.. نتيجه گيری: میانگین فرسودگی شغلی در بین دستیاران مورد مطالعه در محدوده مطلوب بدست آمد و افزایش سن مهمترین عامل بالا رفتن شاخص فرسودگی شغلی ایشان بود.

Keywords

• فرسودگی شغلی؛ دستیاری و کارورزی؛ شیوع؛ مطالعه مقطعی؛ طب اورژانس