تاثیر روش های جدید درمان ناباروری بر طلاق

Abstract

در این مقاله، «تأثیر روش‌های جدید درمان ناباروری بر طلاق» با هدف رفع ابهام از بند «ده» از شروط ضمن عقد سند رسمی ازدواج، بر پایه فقه اسلامی و حقوق ایران مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. پرسش اصلی و بنیادین این است که اگر در ضمن عقد نکاح، شرط فرزند ‌دار شدن درج شود و ضمانت اجرای آن برای زوجه، وکالت در طلاق قرار داده شود و پس از عقد، زوج توانایی بارداری زوجه به صورت طبیعی را نداشته باشد؛ اما این امکان به کمک شیوه‌های نوین پزشکی وجود داشته باشد، زوجه اختیار استفاده از حق طلاق را خواهد داشت؟ به گفته دیگر شرط باروری منحصر و محدود به روش-های طبیعی است یا باروری به کمک شیوه‌های نوین پزشکی نیز کافی می‎باشد؟ به نظر می‎رسد با توجه به متون فقهی و حقوق ایران، سنجه‌ی بنیادین در شرط فرزندآوری، «امکان» و «قابلیت» فرزند‌آوری است؛ نه این که فرزندآوری به ناگزیر باید به صورت طبیعی باشد. بدین ترتیب، آن دسته از آراء دادگاه‌ها که بیان داشته‌اند فرزندآوری باید به صورت طبیعی باشد، با مبانی فقهی و حقوقی ناسازگاری دارند. خلاصه کلام این که در جهت کاهش چالش طلاق، باید گام‌های محکم‎تری برداشته شود؛ نه این که قانون‎گذار و رویه‎ی قضایی، خود زمینه ساز انحلال نکاح باشند. نتیجه‎ی این تحقیق در صورت تبدیل شدن به رویه قضایی، موجب «تحکیم نهاد خانواده» خواهد شد.

Keywords

• ناباروری
• طلاق
• شرط ضمن عقد نکاح
• شرط فرزندآوری
• وکالت در طلاق