بررسی مقدماتی نگرش، دانش و عملکرد آسیب‌شناسان گفتار و زبان نسبت به فعالیت مبتنی بر شواهد

Abstract

مقدمه: فعالیت مبتنی بر شواهد (Evidence based practice یا EBP) به ترکیب تحقیقات با مهارت‌های بالینی گفته می‌شود که در این فرایند به نظرات مراجعه‌کنندگان هم توجه می‌شود. در سال‌های اخیر از آسیب‌شناسان گفتار و زبان انتظار می‌رود که بتوانند تصمیم‌های بالینی خود را با توجه به شواهد معتبر توجیه کنند. از این رو هدف این مطالعه بررسی نگرش، دانش و عملکرد آسیب‌شناسان گفتار و زبان از EBP و رابطه آن با متغیرهای شخصی و درمانی است. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعي، توصيفي- تحليلي و گذشته‌نگر است. در این تحقیق 40 نفر از آسيب‌شناسان گفتار و زبان در دسترس شهر اصفهان به وسیله پرسش‌نامه‌ "بررسي ميزان نگرش و عملكرد نسبت به فعاليت مبتني بر شواهد" مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون‌هاي آمار توصيفي كه شامل محاسبه درصد فراواني پاسخ‌هاي مختلف است، مورد بررسي قرار گرفت. برای آنالير داده‌ها از نرم‌افزار 16SPSS استفاده شد. یافته‌ها: 79 درصد از فارغ‌التحصیلان و دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد نگرش مثبتی نسبت به EBP داشتند. 90 درصد شرکت‌کنندگان در این مطالعه پاسخ دادند که هیچ گونه آموزشی در این زمینه نداشتند. 32 درصد از آسیب‌شناسان گفتار و زبان بیان کردند که به طور معمول کمتر از 2 مقاله در طی یک ماه ‌خواندند و 3/1 از پاسخ‌دهندگان نیز گزارش کردند که کمتر از 2 بار در ماه از منابع برای تصمیم‌گیری بالینی استفاده نمودند. تنها نیمی از نمونه‌ها چه در خانه و چه در محل کار، به اطلاعات آنلاین دسترسی داشتند. نتیجه گیری: این یافته‌ها، نیاز به آموزش بیشتر EBP و ارایه راهکارهای مناسب جهت افزایش کاربرد آن نشان داد. کلید واژه‌ها: آسيب‌شناسي گفتار و زبان، فعاليت مبتني بر شواهد، نگرش