پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه‌ای اضطراب کرونا

Abstract

سابقه و هدف: محققان در سال‌های اخیر به مفهوم تاب‌آوری در برابر سوانح بسیار توجه کرده‌اند. سوانح طبیعی که جزئی از فرایند زندگی بشر به شمار می‌رود و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده می‌شود، چالشی اساسی در جهت نیل به توسعۀ پایدار جوامع انسانی مطرح شده است. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه‌ای اضطراب کرونا انجام شده است. روش کار: روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش تمامی شهروندان منطقۀ 15 شهر تهران در سال 1400 بود. از جامعۀ آماری حاضر با استناد به جدول مورگان نمونه‌ای به‌تعداد 380 نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامۀ نگرش مذهبی جورج، پرسش‌نامۀ تاب‌آوری کانر و دیویدسون و مقیاس اضطراب کرونای علیپور استفاده شد. درنهایت داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر تجزیه‌وتحلیل شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند. یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که نگرش مذهبی توانایی پیش‌بینی عواطف مثبت شهروندان، عواطف امن و کنترل تأثیرات منفی را دارد. همچنین مشخص شد که اضطراب کرونا توانسته است در پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی نقش واسطه‌ای ایفا نماید. نتیجه‌گیری: می‌توان گفت متخصصان و صاحب‌نظران جهت ارتقای تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح علاوه‌بر توجه به نگرش مذهبی افراد باید از برنامه‌هایی برای کاهش اضطراب نیز استفاده نمایند.

Keywords

• اضطراب کرونا؛ تاب‌آوری اجتماعی؛ سوانح طبیعی؛ نگرش مذهبی