فیزیولوژی ورزشی (Sep 2019)
اثر شش هفته تمرین هوازی فزاینده به‌همراه تزریق سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی بر سطوح فاکتور رشد عصبی و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در هیپوکامپ رت‌های دیابتی‌شده با استرپتوزوسین
Abstract
هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر شش هفته تمرین هوازی فزاینده به‌همراه تزریق درون‌دمی سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی، بر میزان عامل رشد عصبی (NGF) و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) در هیپوکامپ موش‌های دیابتی‌شده با استرپتوزوسین بود. تعداد 48 سر رت (با وزن تقریبی 240-220 گرم و سن نُه هفته) به شش گروه تقسیم شدند: کنترل، شم، دیابت، دیابت + تمرین، دیابت + سلول بنیادی و دیابت + تمرین + سلول بنیادی (ترکیبی). گروه تمرینی شش هفته و هفته‌ای پنج روز با شدت 70-60 درصد VO2max به تمرین روی نوار گردان پرداختند. در گروه دریافت‌کنندة سلول بنیادی، به کمک سرنگ انسولینی PBS /5 ml، حاوی 106 * 5/1 عدد سلول بنیادی استخراج‌شده از بافت چربی انسانی به سیاهرگ دم رت دیابتی تزریق شد. برای ایجاد مدل دیابت، STZ با دوز 60 میلی‌گرم در کیلوگرم در ترکیب با بافر سیترات و pH 5/4 به‌صورت درون‌صفاقی تزریق شد. سطح عامل رشد عصبی و فاکتور اندوتلیال عروقی هیپوکامپ موش‌ها با روش الایزا اندازه‌گیری شد. سطوح VEGF و NGF در گروه کنترل دیابت نسبت به کنترل کاهش معنادار یافت (P = 0.0001). مقادیر VEGF در گروه دیابت + تمرین + سلول در مقایسه با سایر گروه‌ها افزایش معنادار داشت (P = 0.0001). این شاخص در گروه دیابت + سلول و دیابت + تمرین در مقایسه با گروه کنترل دیابت افزایش معنادار یافت (P = 0.0001). در گروه دیابت + سلول + تمرین در مقایسه با سایر گروه‌ها به‌جز گروه دیابت + سلول افزایش معنا‌داری در سطوح NGF مشاهده شد (P = 0.0001). همچنین، این شـاخص در گـروه دیابت + سـلول و گروه دیابت + تمرین نسبت به گروه کـنترل دیـابت افـزایش معـنا‌دار داشـت (P = 0.0001). به‌طورکلی، نتایج نشان داد که مقادیر NGF و VEGF در گروه تمرین، سلول بنیادی و همچنین، در گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل دیابت افزایش معنادار یافت؛ بنابراین، به‌نظر می‌رسد که هرکدام از مداخله‌ها، به‌ویژه ترکیب آن‌ها می‌تواند به‌واسطة تأثیر افزایشی بر عوامل نوروتروفیک و عروقی، یک عامل کنترل‌کننده دربرابر بیماری دیابت باشد.
Keywords
