اثر پیشگیرانة تمرین هوازی بر مسمومیت بافتی ناشی از دوکسوروبیسین: شواهد هیستولوژیک بافت ریة رت‌های پیر و جوان

Abstract

ازیک‌سو، اثرات مسموم‌کنندة دوکسوروبیسین بر بافت‌های مختلف و ازسوی‌دیگر، اثرات پیش‌درمان فعالیت ورزشی قبل از القای DOX بر بافت‌های قلب و کبد رت‌های صحرایی جوان شناخته شده است، اما تأثیر پیش درمان فعالیت ورزشی بر رت‌های سالمند به‌ویژه در بافت ریه کاملاً مشخص نیست؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسة تغییرات بافت ریه به‌دنبال مسمومیت با DOX و اثر پیشگیرانة تمرین هوازی انجام شد. تعداد 48 سر موش صحرایی نر جوان (سه‌ماهه) و سالمند (32 ماهه) به سه زیر گروه کنترل (8/307 و 8/374)، DOX (428/362 و 430) و تمرین + DOX (142/370 و 383) تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت سه هفته با سرعت 15 تا 17 متر/دقیقه و زمان 25 تا 39 دقیقه و پنج جلسه در هفته روی نوار گردان دویدند. گروه‌های دریافت‌کنندة DOX، محلول DOX (20 میلی‌گرم بر کیلو‌گرم) را 24 ساعت پس از آخرین تمرین دریافت کردند. چهل‌وهشت ساعت بعد از تزریق DOX، بافت‌برداری انجام شد و به روش توصیفی تجزیه و تحلیل شد. بررسی هیستولوژیک بافت ریه نشان‌دهندة التهاب، ادم بین‌سلولی، احتقان عروقی، افزایش ضخامت دیوارة عروقی در گروه‌های القای DOX و با تخریب بیشتر در گروه‌های سالمند بود. اجرای پیش‌درمان تمرین هوازی در هر دو گروه به بهبود آسیب‌های ایجادشده با DOX منجر شد. نتایج پژوهش نشان داد که القای DOX باعث آسیب بیشتر به بافت ریة رت‌های سالمند در مقایسه با رت‌های جوان شد؛ زیرا مقاومت بافت ریة سالمند در برابر DOX کمتر است و پیش‌درمان با تمرین هوازی باعث تخفیف اثر تخریبی DOX بر بافت ریه می‌شود و این التیام در ریة سالمند مشهودتر است.

Keywords

• سمیت ریوی
• دوکسوروبیسین
• تمرین هوازی
• رت‌های جوان و سالمند