Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa

Abstract

W świetle Konstytucji źródłem prawa powszechnie obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej są m.in. akty prawa miejscowego (art. 87). Cechą charakteryzującą prawo miejscowe jest to, że jest tworzone przez organy lokalne na podstawie ustaw i w celu ich wykonania, a ponadto obowiązuje ono wyłącznie w granicach objętych właściwością miejscową danego organu. Przykładem takiego aktu jest uchwała rady gminy w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Taki plan ma charakter fakultatywny i tylko w nielicznych sytuacjach ustawa nakazuje jego uchwalenie. Podstawową funkcją planu miejscowego jest określenie przeznaczenia objętego nim terenu, w tym rozgraniczenie terenów o zróżnicowanych funkcjach. Ma to ogromne znaczenie z punktu widzenia wymagań dotyczących gospodarowania gruntami oraz ochrony środowiska. Skoro taki plan jest aktem prawa miejscowego o charakterze powszechnie wiążącym, to musi być redagowany wedle takich zasad, jakie dotyczą redagowania tekstów przepisów prawa. Również jego wykładnia musi odbywać się wedle takich zasad.