ردیابی ژن‌های مقاومت به ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین در نمونه‌های بالینی Staphylococcus Epidermidis مقاوم به متی‌سیلین در شهر اصفهان

Abstract

مقدمه: با افزایش مقاومت آنتی‌بیوتیک در میان عوامل ایجاد کننده‌ی عفونت‌های بیمارستانی، درمان چنین عفونت‌هایی با مشکل روبه‌رو شده است. Staphylococcus epidermidis، به عنوان یکی از شایع‌ترین دلایل عفونت‌های بیمارستانی شناخته شده است. این مطالعه، با هدف تعیین شیوع مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌های ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین (MLSB یا Macrolide, Lincosamide, StreptograminB) در بین نمونه‌های بالینی Staphylococcus epidermidis مقاوم به متی‌سیلین (MRSE یا Methicillin- resistant Staphylococcus epidermidis) و ردیابی ژن‌های مقاومت مربوط انجام شد. روش‌ها: در یک بازه‌ی زمانی 8 ماهه، از میان 250 نمونه‌ی بالینی Staphylococcus، 100 جدایه‌ی Staphylococcus epidermidis جداسازی و الگوی حساسیت آنتی‌بیوتیکی آن‌ها به روش انتشار دیسک تعیین گردید. نمونه‌های MRSE به روش دیسک دیفیوژن سفوکسیتین جداسازی شد. مقادیر حداقل غلظت مهار کنندگی (MIC یا Minimum inhibitory concentration) اریترومایسین با روش میکرودایلوشن (Microdilution) سنجیده شد. فراوانی فنوتیپ مقاومت القایی به کلیندامایسین به روش آزمون D تعیین شد و ژن‌های مقاومت به MLSB با استفاده از تکنیک Polymerase chain reaction (PCR) ردیابی شد. یافته‌ها: از بین 100 سویه‌ی Staphylococcus epidermidis، 52 جدایه MRSE بودند. فراوانی فنوتیپ‌های مقاومت iMLSB، MS و cMLSB به ترتیب 3/17، 4/13 و 0/48 درصد بود. فراوانی ژن‌های مقاومت ermC، msrA و ermA به ترتیب 0/73، 5/11 و 7/5 درصد بود. نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه، نشان دهنده‌ی فراوانی به نسبت بالای ژن ermC در میان جدایه‌ها می‌باشد که هشداری جدی برای سیستم‌های بهداشتی است و لزوم اتخاذ روش‌های درمانی دقیق و مناسب را پس از انجام آزمون‌های حساسیت آنتی‌بیوتیکی طلب می‌کند.

Keywords

• Methicillin-resistant Staphylococcus epidermidis
• erm genes
• D test