Modern Management Review (Feb 2015)
OCENA ZASADNOŚCI UCZESTNICTWA W WYSTAWACH ŚWIATOWYCH (W KONTEKŚCIE AKTYWNOŚCI WYSTAWIENNICZEJ POLSKI PODCZAS EXPO 2010 W SZANGHAJU)
Abstract
Współcześnie co pięć lat odbywają się powszechne wystawy światowe (nazywane również Expo), podczas których prezentują się niemal wszystkie kraje oraz kilkadziesiąt organizacji międzynarodowych. Udział w takich wydarzeniach – poprzez demonstrację dorobku kulturalnego, naukowego i technicznego – ma się przyczynić przede wszystkim do wykreowania pożądanej marki narodowej, a w efekcie między innymi do stymulowania ruchu turystycznego, jak również nawiązania kontaktów gospodarczych. Jednak udział w trwających przez pół roku Expo jest dużym wyzwaniem organizacyjnym oraz generuje spore wydatki z państwowych budżetów. Ponadto rozwój internetu sprawił, że obecnie miliardy osób (w tym również turystów i inwestorów) mają łatwy dostęp do informacji o poszczególnych krajach oraz ich ofertach. W związku z tym można podać w wątpliwość sens organizowania w XXI w. tak dużych wydarzeń (określanych również jako megawydarzenia), jakimi są wystawy światowe. Można postawić tezę, że ich niegdyś prymarna funkcja informacyjnoedukacyjna, którą pełniły w okresie ostatnich 150 lat, ma obecnie marginalne znaczenie. W związku z tym celem artykułu jest ocena zasadności wystawiania się podczas wystaw światowych. Aby tego dokonać, zestawiono argumenty przemawiające za uczestniczeniem w takich wydarzeniach (m.in. okazja do zapoznania się wystąpieniami wielu krajów w jednym miejscu, prezentacja ofert narodowych z zaangażowaniem wszystkim zmysłów zwiedzających), jak również kontrargumenty (m.in. wysokie koszty udziału, zanikanie konkursowego charakteru wystawy, trudności z określeniem uzyskiwanych efektów wizerunkowych). Wnioski autora wynikają z kilkunastoletniego śledzenia rynku targów i wystaw gospodarczych, a także z obserwacji poczynionych podczas Expo 2010, które odbyło się w Szanghaju i było największym wydarzeniem wystawienniczym w historii.
Keywords
