Rola i znaczenie relacji wychowawca – wychowanek z perspektywy założeń pedagogiki ignacjańskiej

Abstract

Pedagogika ignacjańska, podkreślając konieczność kształtowania pozytywnych relacji między wychowawcą a wychowankiem, wpisuje się w nurt pedagogiki personalistycznej. W niniejszym artykule przedstawiono historyczne uwarunkowania pedagogiki ignacjańskiej, zakorzenionej w wielowiekowej tradycji edukacyjnej Towarzystwa Jezusowego. Wychowanie jezuickie wyraża się w bogatej ofercie szkół i uniwersytetów, które kształcą dzieci i młodzież na wszystkich kontynentach w duchu łacińskiej maksymy cura personalis. Dialog ucznia z wychowawcą stanowi podstawowy aspekt wychowania jezuickiego. Wychowanie to rozumie się jako drogę, na której nauczyciele towarzyszą uczniom w ich wzroście i rozwoju, tak by z biegiem czasu stawali się ludźmi dla innych. W artykule omówiono ponadto związek pedagogiki ignacjańskiej z Ćwiczeniami duchownymi, opracowanymi przez św. Ignacego, i zaprezentowano trzy ważne składowe tej pedagogiki, którymi są: doświadczenie, refleksja i zdolność działania.