خط مشی توسعه پارک‌های علمی در مناطق دارای نوآوری کمتر از حد انتظار

Abstract

امروزه ایجاد پارک­های علمی یکی از استراتژی­های اساسی توسعة کسب­وکار منطقه­ای و ایجاد نواحی نوآور به شمار می‌رود. برای توسعة پارک­های علمی، اغلب از نظریه­های مربوط به نواحی نوآور استفاده می­شود و توانمندی‌ها و ضعف‌های ناحیه کمتر به‌حساب می‌آید. از آنجا که پارک‌های علمی بخشی از زنجیرة نظام نوآوری ملی/ منطقه­ای هستند، می­توان ادعا کرد که خط­مشی­های توسعة پارک­ها باید با خط­مشی توسعة نوآوری ناحیة میزبان آنها همخوان باشد. در این مقاله فرض بر آن است که خط­مشی­های نوآوری در مناطق دارای نوآوری کمتر از حد انتظار، می­توانند رهنمود مناسبی برای توسعه پارک­های علمی ایران به­دست دهند. این مقاله، با مرور آثار و متون پژوهشی این دوره، موانع نوآوری در مناطق مختلف و خط­مشی­های ارتقای نوآوری در نواحی کمتر نوآور را با هدف تعمیم آنها به توسعة پارک­­­های علمی بررسی می­کند. سپس با توجه به داده‌های مرتبط با نوآوری، استان­های ایران را به سه گروه ناحیة شهری گسسته (شامل دو استان)، ناحیة صنعتی قفل‌شده (شامل هشت استان) و ناحیة جانبی (شامل 18 استان) دسته­بندی می‌کند و خط­مشی­های مناسبی برای توسعة پارک­های علمی در این مناطق پیشنهاد می‌دهد

Keywords

• توسعه اقتصاد منطقه ای
• پارک علمی
• نواحی نوآور
• خط مشی نوآوری