اثربخشی برنامه توان‌بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت‌های روانی- حرکتی دانش‌آموزان دبستانی عقب مانده ذهنی آموزش‌پذیر

Abstract

مقدمه: مهارت‌های روانی- حرکتی نقش مهمی در یادگیری تحصیلی و جنبه‌های رشد کودکان دارد. بر همین مبنا هدف از پژوهش حاضر، تعیین میزان اثربخشی برنامه توان‌بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت‌های روانی- حرکتی دانش‌آموزان دبستانی عقب مانده ذهنی آموزش‌پذیر بود. مواد و روش‌ها: جامعه آماری این تحقیق را دانش‌آموزان دبستانی دختر عقب مانده ذهنی آموزش‌پذیر شهر اصفهان تشکیل دادند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند. روش پژوهش، آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد بود. ابزار پژوهش مقیاس رشد حرکتی Lincoln- avartsy بود. داده‌ها در سطح توصیفی با میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی با ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته‌ها: برنامه توان‌بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت‌های روانی- حرکتی مؤثر بود (001/0 > P). همچنین این برنامه بر برخی از مؤلفه‌های روانی- حرکتی مانند مهارت انگشتان، راه رفتن عقب عقب نیز تأثیر داشته است (05/0 > P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، می‌توان نتیجه گرفت که انجام فعالیت‌های روانی- حرکتی به عنوان بخش ضروری و اصلی برنامه روزانه این کودکان می‌تواند نتایج پرثمرتری برای آن‌ها به همراه داشته باشد. کلید واژه‌ها: توان‌بخشی روانی- حرکتی، مهارت‌های روانی- حرکتی، دانش‌آموزان عقب مانده ذهنی آموزش‌پذیر