مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Jan 1970)
بررسی اثربخشی افزودن سیپروهپتادین به ریسپریدون درکودکان مبتلا به اختلال اوتیستیک: کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده
Abstract
زمینه و هدف: علایم اصلی در اختلال اوتیستیک رفتار، ارتباط اجتماعی و برخورد اجتماعی غیرطبیعی است. اختلال در تنظیم سطح سروتونین در کلیه اختلالات روانپزشکی و خصوصاٌ در اوتیسم مطرح می‌باشد. همچنین افزایش سطح سروتونین در 40 درصد بیماران اوتیستیک دیده شده که تأییدکننده نقش هایپرسروتونینمی در این بیماران است. این مطالعه با کنترل دارونما و پیگیری 8 هفته‌ای انجام شد و میزان تأثیر سیپروهپتادین به علاوه ریسپریدون با ریسپریدون و دارونما در این بیماران مورد مقایسه قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، کودکان بین 3 تا 11 ساله با تشخیص اختلال اوتیستیک مراجعه‌کننده به درمانگاه فوق تخصصی روانپزشکی کودکان دکتر شیخ و ابن‌سینا وارد طرح شده و به شیوه جایگزینی تصادفی به دو گروه ریسپریدون + سیپروهپتادین (الف) یا ریسپریدون + پلاسبو(ب) تقسیم شدند و به‌مدت 8 هفته به صورت دوسوکور و همراه با گروه کنترل تحت درمان قرار گرفتند. دوز مصرفی داروها در مورد ریسپریدون حداکثر 2 میلی‌گرم در روز و در مورد سیپروهپتادین حداکثر 2/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز بود. بیماران قبل از شروع مطالعه و بعد از 4 هفته و 8 هفته درمان با مقیاس سنجش درخودماندگی کودکی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: نمرات مقیاس درخودماندگی کودکی بعد از 4 و 8 هفته به‌ترتیب در گروه (الف) 9/2±26/40 و 38/2±56/38 و در گروه (ب) 31/3±2/40 و 59/2±73/37 بود. نتایج نشان داد که نمرات در هر گروه بعد از 4 و 8 هفته بهبود یافت ولی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود (867/0=P، 1=df، 29/0=F). نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که ترکیب سیپروهپتادین با ریسپریدون تأثیری بیش از تأثیر ریسپریدون به تنهایی در درمان اوتیسم ندارد اما نیاز به مطالعات کنترل شده بیشتری وجود دارد.
