اثر هشت هفته تمرین تناوبی سرعتی بر ظرفیت اکسایشی و ضداکسایشی قلب، کبد و عضلۀ اسکلتی موش‌های صحرایی نر ویستار

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین تناوبی سرعتی بر سطوح آنزیم آنتی‌اکسیدانی گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و شاخص استرساکسایشی مالون‌دی‌آلدئید (MDA)، در بافت‌های قلب، کبد و عضلۀ دوقلوی موش‌های صحرایی نر ویستار بود. سیزده سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزنی 68/18 ± 88/225 و سن هشت هفته) به‌طور تصادفی به دو گروه کنترل (تعداد = شش) و تمرین تناوبی سرعتی (تعداد = هفت) تقسیم شدند. پروتکل تمرین تناوبی سرعتی با سرعت 30 الی 45 متر در دقیقه دویدن روی نوارگردان مخصوص جوندگان، به‌مدت 10 وهلة یک دقیقه‌ای با دو دقیقه استراحت فعال بین وهله‌ها در هفتۀ اول شروع شد و در پایان هفتة پنجم، به سرعت 75 الی 80 متر در دقیقه به‌مدت یک دقیقه با هفت تکرار و سه دقیقه استراحت فعال رسید و این شدت تا پایان دوره ثابت باقی ماند. نتایج تجزیه‌وتحلیل آزمون تی مستقل نشان داد که تمرین‌های تناوبی سرعتی منجر به کاهش معنادار سطوح آنزیم گلوتاتیون­پراکسیداز در بافت قلب(P=0.001) ، کبد (P=0.002) و عضلة دوقلو (P=0.006) نسبت به گروه کنترل شد. همچنین، سطوح مالون‌دی‌آلدئید بافت قلب در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترلبه‌طور معناداری افزایش یافت (P=0.001)، براساس یافته‌های پژوهش حاضر، بافت‌های مختلف پاسخ‌های اکسایشی متفاوتی نسبت به فعالیت ورزشی مشابه از خود نشان می‌دهند و تمرین‌های تناوبی سرعتی بافت قلب را بیش از بافت‌های کبد و عضلة دوقلو تحت‌فشار اکسایشی قرار می‌دهند.

Keywords

• تمرین تناوبی سرعتی
• فشار اکسایشی
• قلب
• کبد
• عضلۀ اسکلتی