پژوهش در ورزش تربیتی (Mar 2014)
موانع خصوصی سازی امکانات ورزشی دانشگاه‌های دولتی ایران
Abstract
هدف از این پژوهش، شناسایی و اولویتبندی موانع خصوصیسازی امکانات ورزشی دانشگاه‌های دولتی ایران بود که با استفاده از روش پیمایشی به انجام رسید. نمونه‌ی آماری این پژوهش شامل اعضای کمیسیون اقتصادی و کمیسیون اصل 44 مجلس، کارشناسان سازمان خصوصیسازی، اعضای هیئت علمی رشته های اقتصاد و تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور، اعضای شرکت شهرک های صنعتی، اعضای اتاق بازرگانی استانها و سرمایه گذاران شهرک‌های صنعتی بودند که به‌صورت هدفمند از اضلاع مثلث خصوصی سازی انتخاب شدند. روشهای کیفی و کمی شامل مطالعۀ ادبیات پژوهش، مصاحبه‌ی عمیق، کدگذاری سیستماتیک، تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل سلسله‌مراتبی که به صورت مناسبی با یکدیگر ترکیب شده بودند، فرآیند این پژوهش را تشکیل می دادند. یافته های پژوهش نشان داد که در ضلع نهادهای سیاست‌گذار و مجری موانع خصوصیسازی امکانات ورزش دانشگاه ها به‌ترتیب اولویت عبارتند از موانع سیاسی (361/0)، برنامه ریزی ـ راهبردی (226/0)، مدیریتی ـ اجرایی (158/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (133/0)، قانونی (090/0)، کلان سرمایه گذاری (055/0)، اقتصادی (052/0) و بازاریابی (025/0). همچنین در ضلع دستگاه واگذارنده موانع شناسایی‌شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع برنامه ریزی ـ راهبردی (316/0)، مدیریتی ـ اجرایی (239/0)، سیاسی (197/0)، نوسازی سازمانی (117/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (101/0) و فردی (030/0) بودند. در ضلع بخش خصوصی نیز موانع شناسایی‌شده به‌ترتیب اولویت عبارت از موانع اقتصادی (482/0)، خرد سرمایه گذاری (295/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (170/0) و حرفهای ـ تخصصی (053/0) بودند. بنابراین اجرای سیاست خصوصیسازی نیازمند تعیین چشماندازها و ایجاد برنامه های بلندمدت و کوتاه مدت برای دستیابی به آنهاست. تنها در چنین شرایطی است که خصوصی سازی به‌عنوان راهکاری اثربخش برای انجام اصلاحات و افزایش بهرهوری امکانات ورزشی دانشگاه ها مطرح خواهد بود.
