مقایسه الکترومایوگرافی عضلات ساق پا و زمان رسیدن به ثبات طی حرکت فرود در افراد با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

Abstract

مقدمه و اهداف امروزه پیچ­ خوردگی­ های مچ پا از شایعترین آسیب­های مراجعه­شده به مراکز اورژانسی محسوب می­شود. افراد مبتلا نقص پایدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه زمان رسیدن به ثبات و فعالیت عضلات مچ پا طی حرکت فرود در افراد دارای بی­ثباتی عملکردی مچ پا و سالم بود. مواد و روش­ ها در تحقیق توصیفی حاضر از دانشجویان شهر کرج، 15 نفر دارای بی­ثباتی مچ پا و 15 نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از صفحه نیرو و الکترومایوگرافی سطحی برای به دست آوردن زمان رسیدن به پایداری و فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، سولئوس، تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ­ها یافته­ها نشان داد تفاوت معناداری در زمان رسیدن به ثبات در راستای قدامی-خلفی طی حرکت فرود بین افراد گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد (001/0=P) و این تفاوت نیز در راستای داخلی-خارجی معنادار بود (000/0=P). همچنین نتایج آماری مربوط به مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب نشان داد بین گروه تجربی و کنترل طی حرکت فرود در عضله گاستروکنمیوس داخلی تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه­ گیری به نظر می‌رسد با توجه به نتایج به ­دست ­آمده بی­ثباتی مچ پا باعث کاهش ثبات و تغییر فعالیت عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس می­شود. کاهش زمان رسیدن به ثبات و عملکرد ناکارآمد عضلات در گروه مبتلا، ما را به توانبخشی مفصل با تمرینات حس عمقی و تمرکز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تیبیالیس آنتریور در این افراد رهنمود می­سازد.

Keywords

• فعالیت الکتریکی عضلات
• زمان رسیدن به ثبات
• بی ثباتی مچ پا
• فرود