توان بیوچار در تقویت اثرگذاری پروبیوتیک‌های باسیلی و لاکتوباسیلی بر جمعیت‌های میکروبی، آنزیم‌های هیدرولیتیک و تخمیر برون‌تنی شکمبه گوسفند

Abstract

هدف این پژوهش، بررسی پتانسیل بیوچار در تقویت اثربخشی پروبیوتیک‌ها (باسیل/لاکتوباسیل) بر فعالیت‌های میکروبی-آنزیمی و تخمیر برون‌تنی شکمبه گوسفند بود. آزمایش با هفت تیمار شامل جیره فاقد پروبیوتیک و بیوچار (شاهد) و جیره‌های حاوی باسیل، لاکتوباسیل، بیوچار، باسیل-بیوچار، لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار انجام شد. جمعیت‌های باکتریایی و پروتوزوآیی، آنزیم‌های هیدرولیتیک، هضم‌پذیری، فراسنجه‌های تولید گاز، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و فرآورده‌های تخمیر طی انکوباسیون‌های 24 و 72 ساعته تعیین شدند. مصرف جداگانه پروبیوتیک‌ها و بیوچار موجب افزایش هضم‌پذیری، سوبسترای تجزیه‌شده، اسیدهای چرب فرار و توده میکروبی شد (05/0>P)، اما باکتری‌های پروتئولیتیک، پروتئاز و فعالیت آنتی‌اکسیدانی تغییر نکرد. باکتری‌های سلولولیتیک و آنزیم‌های فیبرولیتیک در تیمارهای باسیل و بیوچار بیشتر از شاهد بود (05/0>P). همچنین، تعداد پروتوزوآها در گروه‌های باسیل و لاکتوباسیل کمتر از شاهد بود (05/0>P). آلفاآمیلاز در انکوباسیون 24 ساعته در تیمارهای باسیل و لاکتوباسیل افزایش یافت (05/0>P)، اما تحت تأثیر بیوچار قرار نگرفت. در زمان 72، آلفاآمیلاز در شاهد کمتر از تیمارهای پروبیوتیکی و بیوچار بود (05/0>P). متان، آمونیاک و نسبت استات:پروپیونات در تیمارهای پروبیوتیک و بیوچار در مقایسه با شاهد کاهش یافت (05/0>P). گنجاندن بیوچار در جیره‌های پروبیوتیکی (باسیل-بیوچار، لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار)، هضم‌پذیری، سوبسترای تجزیه‌ شده، توده میکروبی، اسیدهای چرب فرار و آنزیم‌های فیبرولیتیک را به بیشترین مقدار رساند، و کمترین آمونیاک و متان حاصل شد (05/0>P). بیشترین جمعیت سلولولیتیک‌ها در گروه‌های باسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار، و بیشترین آلفاآمیلاز در تیمارهای لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار مشاهده شد. درمجموع، افزودن بیوچار در جیره‌های پروبیوتیکی به ‌منظور تقویت تأثیر پروبیوتیک‌ها بر هضم‌ و تولید توده میکروبی، و کاهش متان و آمونیاک قابل توصیه است، هرچند مطالعات بیشتری لازم است.

Keywords

• باسیل
• بیوچار
• شکمبه
• فعالیت میکروبی-آنزیمی
• لاکتوباسیل