بررسی اثر کاهش دیجیتالی نویز و جهت داری بر روی آزمون تراز پذیرش نویز و بازشناسی اعداد در نویز

Abstract

مقدمه و اهداف امروزه علی­رغم پیشرفت‏های اخیر در حیطه پردازش دیجیتالی سمعک‏ها، شمار کثیری از کاربران از سمعک خود راضی نیستند و یکی از مهترین علل آن، عدم فهم خوب گفتار در محیط‏های نویزی است. کاهش دیجیتالی نویز و جهت­داری از جمله فناوری‏هایی هستند که در این امر کمک­کننده می‏باشند. مطالعه حاضر به ارزیابی تاثیر این دو فناوری بر راحتی شنوایی و درک گفتار افراد در نویز با افت شنوایی حسی-عصبی متوسط می‏پردازد. مواد و روش­ ها در مطالعه حاضر دو آزمون تراز پذیرش نویز زمینه (نسخه فارسی) و نیز بازشناسی اعداد (فارسی) در نویز بر روی 18 فرد بزرگسال (8 مرد و 10 زن) که دچار افت شنوایی حسی-عصبی متوسط بودند، انجام شد. تراز پذیرش نویز زمینه و نیز بازشناسی اعداد در نویز به ترتیب به منظور بررسی راحتی شنوایی و درک گفتار در نویز انجام شد. در این مطالعه 6 حالت تنظیمی مختلف برای سمعک وجود داشت که عبارت بودند از 1) Omnidirectional–DNR/off (Baseline)، 2) Omnidirectional–Broadband DNR، 3) Omnidirectional–Multichannel DNR، 4) Directional، 5) Directional–Broadband DNR ، 6)Directional – Multichannel DNR . یافته­ ها یافته­ها نشان داد هر دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود امتیاز آزمون تراز پذیرش نویز شد، ولی تاثیر جهت‏داری بیشتر بود. هیچ­کدام از فناوری‏های کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود امتیاز در آزمون بازشناسی اعداد در نویز نشد، ولی نتایج آن را بدتر نیز نکرد. نتیجه­ گیری به نظر می‌رسد از آنجایی که دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود در راحتی شنیداری شدند، و در درک گفتار در نویز نیز تاثیری نداشتند، لذا توصیه می‏شود که در زمینه بالینی و برای تنظیم سمعک این دو گزینه فعال شوند.

Keywords

• کاهش شنوایی
• میکروفون جهت‏دار
• کاهش نویز دیجیتالی
• تراز پذیرش نویز
• درک شنیداری اعداد در نویز