رابطه صفات شخصیت و رضایت زناشویی بر اساس نقش میانجیگر جهت گیری مذهبی

Abstract

هدف: هدف پژوهش تعیین رابطه صفات شخصیت و رضایت زناشویی بر اساس نقش میانجیگر جهت­گیری مذهبی بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمام معلّمان زن و مرد متأهل شاغل در مدارس متوسطه اول و دوم منطقه 6 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 به تعداد 4080 نفر بود. به روش نمونه ­برداری تصادفی از شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز منطقه 6 تعداد 28 مدرسه و بر اساس پیشنهاد کلاین (2016)، 304 نفر از میان معلمان داوطلب انتخاب و از پرسشنامه پنج عاملی نئو کاستا و مک­کری (۱۹۸۹)، جهت‌گیری مذهبی آلپورت و راس 1967 و مقیاس زناشویی اِنریچ اولسون، فورنیر و دروچمن 1983 برای جمع­آوری داده­ها استفاده شد. پس از حذف 10 پرسشنامه مخدوش و 3 داده پرت، داده­ها با استفاده از روش تحلیل مسیر تحلیل شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد که ضریب مسیر جهت‌گیری مذهبی درونی با رضایت زناشویی مثبت (364/0=β، 001/0=P)، ضریب مسیر غیرمستقیم رضایت زناشویی با روان ­رنجورخویی منفی (112/0- =β، 001/0=P) و با وظیفه‌شناسی (111/0=β، 001/0=P) و توافق پذیری (055/0=β، 001/0=P) مثبت است. نتیجه­ گیری: از آنجا که صفات شخصیتی به­‌عنوان پیش آمادگی‌­هایی که افراد با خود در روابط زناشویی وارد می­‌کنند؛ می­تواند بر سازه­های میانجیگر از جمله جهت­گیری مذهبی افراد در برخورد با مشکلات زناشویی اثرگذار باشد؛ بنابراین پیشنهاد می­شود که رواندرمانگران و متخصصان خانواده با تقویت جهت­گیری مذهبی درونی، روابط و رضایت زناشویی را بهبود بخشند.

Keywords

• توافق پذیری
• جهت گیری مذهبی
• رضایت زناشویی
• روان رنجورخویی
• وظیفه‌ شناسی