Sancho el Sabio (Dec 2019)
Vivienda pública y posguerra en Bilbao. Experiencias y reflexiones en torno al hábitat mínimo durante los primeros años de la dictadura franquista
Abstract
Durante los años cuarenta las instituciones estatales y municipales erigieron viviendas públicas que siguieron las ideas de hábitat mínimo e higiénico que se empezaron a conocer durante la II República. Sin embargo, debido a la carencia de medios y las gestiones llevadas a cabo, se construyó un número reducido de alojamientos, en los que primó además la rentabilidad a través de la venta o el alquiler reservado que se destinaron a personas con recursos económicos suficientes. Berrogeiko hamarkadan estatu- eta udal-erakundeek II. Errepublikaren garaian ezagunak izaten hasi ziren etxebizitza publikoak eraiki zituzten, gutxieneko habitataren eta habitat higienikoaren ideiak kontuan izan zituzten etxebizitzak. Hala eta guztiz ere, garai hartan zeuden bitarteko eskasak eta egin ziren kudeaketak zirela medio, etxebizitza kopuru txikia eraiki zen, eta gainera salmentaren edo erreserbatutako alokairuaren bitartez errentagarritasuna lortzeari lehentasuna eman zitzaion, baliabide ekonomiko nahikoak zituzten pertsonei bideratuz. During the 1940s, state and municipal institutions built public housing under the influence of ideas about minimum and hygienic dwellings which started to become known during the Second Spanish Republic. However, due to a lack of resources and the management carried out, few apartments were built and, in order to be profitable, they were sold or rented to people with sufficient economic resources.
Keywords
