Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi (Aug 2015)
Eskişehir’de Yaşam Boyu Öğrenme Başlığı Altında Yetişkin Eğitiminin Analizi
Abstract
Günümüzde en hızlı eskiyen argümanların başında bilgi gelmektedir. Bilim ve teknoloji öylesine hızlı gelişim gösterir ki, sadece kırk yıl önceki bilgiler değil beş yıl öncesindeki bilgiler dahi yeterliliğini yitirmektedir. Bilginin güncelliğini bu derece hızlı kaybettiği bir dünyada yaşam boyu öğrenme, önemi gittikçe artan kavramlardan biri olarak karşımız çıkar. Yaşam boyu öğrenme; kişisel, toplumsal, sosyal ve istihdam ile ilişkili bir yaklaşımla bireyin; bilgi, beceri, ilgi ve yeterliliklerini geliştirmek amacıyla hayatı boyunca katıldığı her türlü öğrenme etkinlikleri olarak tanımlanmaktadır. Bu kavram gelişmiş ülkelerde çok uzun yıllardır gündemde olan, daha da önemlisi yaşama geçmiş bir niteliğe sahiptir. Hatta öyle ki; Amerika Birleşik Devletlerinde eğitim bütçesinin yarıdan fazlasının, yetişkinlerin eğitimi için harcandığı bilinmektedir. Türkiye için ise kavram yeni olmamakla birlikte yaygın görülmemekte ve günümüz koşullarının çok uzağında yürütülmektedir. Yaşam boyu öğrenmede sadece meslek sahibi olmayanlara ya da meslek değiştirmek isteyenlere yeni meslek kazandırmak değil, aynı zamanda bilgileri sürekli tazelemekte amaçtır. Ancak Türkiye’deki duruma bakıldığında amacın bilgi tazelemek yerine daha çok istihdama yönelik olduğu görülmektedir. Bu araştırmada Türkiye’deki uygulamaların Eskişehir platformu üzerinde masaya yatırılması ve başarılı bir yetişkin eğitiminin kent düzeyinde profilinin çıkarılması amaçlanmaktadır. Meslek edindirme kursları başlığı altında faaliyet gösteren kurumlar üzerinde yürütülecek çalışmada, “Eskişehir’de halk yetişkin eğitiminde neyi öğrenmek istiyor?”, “Bunu nasıl ve hangi yöntemlerle öğrenmek istiyor?” gibi sorulara yanıtlar aranmaktadır. Araştırmada ayrıca şehrin demografik haritasının çıkarılması ve kent halkının şimdiye kadarki memnuniyetlerinin tespit edilip ölçümlenmesi de hedeflenmektedir. Bu çerçevede öncelikle demografik veriler taranıp, sonra genel olarak kent halkına uygulanacak anketlerle beklenti, imkan ve istekler ortaya çıkarılmıştır. Bir dönem kurs almış ve halen kurs alan kursiyerlere uygulanacak ikinci düzey anketlerle kişilerin memnuniyeti ölçümlenirken, kurs müdürleri ve öğretmenleriyle yapılan görüşmelerde uygulayıcıların görüşleri alınarak, başarılı örnek olaylar irdelenmiştir. Nicel ve nitel yöntemlerin birlikte kullanılacağı bu projede Eskişehir halkının yaşam boyu öğrenme perspektifinde şu ana kadar aldıkları ve bundan sonraki beklentileri üzerine genel bir değerlendirmeye ulaşılmıştır. Bu araştırma aynı zamanda sertifikasyonun işletme ve kuruluşlar açısından öneminin irdeleneceği ikinci bir çalışma açısından da öncül bir niteliğe sahiptir.
