تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در موش‌های نر C57BL/6

Abstract

هدف مطالعة حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در بافت عضلة دوقلو و بافت چربی احشایی در موش‌های نر C57BL/6 بود. موش‌ها به‌طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب- تمرین (HF-E)، رژیم غذایی پرچرب- بی‌تحرک (HF-S)، رژیم غذایی کم‌چرب-تمرین (LF-E) و رژیم غذایی کم‌چرب- بی‌تحرک (LF-S). موش‌های گروه تمرینی به‌مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و به‌مدت 45 دقیقه، تحت‌تمرین روی تردمیل قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، موش‌ها قربانی شدند و برای اندازه‌گیری ایریزین پلاسما، خون‌گیری از موش‌ها انجام شد. بافت عضلة دوقلو و چربی احشایی جدا شد و برای اندازه‌گیری بیان mRNAPGC-1a و mRNAFNDC5 در نیتروژن مایع فریز شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح معناداری P استفاده شد. نتایج نشان داد که سطوح FNDC5 عضلانی در موش­های تغذیه‌شده با رژیم غذایی پرچرب بیشتر از موش‌های تغذیه‌شده با رژیم غذایی کم چرب بودند (P = 0.001). به‌طور قابل‌توجهی، بیانFNDC5 عضلانی همسبتگی مثبت با چربی بدن موش‌های C57BL/6 داشت (P = 0.001, r = 0.8). همچنین، نتایج نشان می‌دهد که تمرین بدنی و رژیم غذایی بر میزان ایریزین پلاسما تأثیری نداشتند (P > 0.05). نتایج مطالعة حاضر نشان می‌دهد که رژیم غذایی پرچرب موجب افزایش بیان FNDC5 در بافت عضلة دوقلو می‌شود. همچنین، احتمالاَ ارتباطی متقابل بین بیانFNDC5 عضلانی و تودة چربی بدن وجود داردکه انجام مطالعاتی در آینده برای بررسی مکانیسم‌های سلولی و مولکولی آن لازم به‌نظر می‌رسد.

Keywords

• رژیم غذایی پرچرب
• تمرین استقامتی
• ژنPGC-1a
• ژنFNDC5
• ایریزین