Po co nam dziś baśnie? Elementy baśniowej tradycji w polskiej dramaturgii dla dzieci i młodzieży

Abstract

W swojej pracy autorka prezentuje oraz poddaje analizie sposoby reprezentacji tradycji baśni we współczesnej polskiej dramaturgii dla dzieci i młodzieży. Zaczyna od przywołania dwóch utworów Marty Guśniowskiej, których daty publikacji (2004 i 2013) wyznaczają czas, gdy tradycja baśni szczególnie inspirowała współczesnych dramatopisarzy. W sztukach Baśń o Rycerzu bez Konia i Ony… Guśniowska bawi się motywami znanymi z tradycyjnych opowieści – w pierwszym przypadku robi tak, by uzyskać efekt komiczny, w drugim zaś stosuje filtr baśniowości po to, by mówić o poważnych problemach egzystencjalnych w sposób zrozumiały dla dziecka. Kolejna część zatytułowana Jarosława Jakubowskiego gry z rosyjską bajką magiczną jest poświęcona sztuce Wielka podróż Malinowego Królika. Autorka szkicu analizuje utwór pod kątem jego zakorzenienia w tradycji baśni rosyjskich odwołując się do dzieł Wladimira Proppa. W ostatniej części artykułu przedstawiono trzy dramaty Roberta Jarosza, wykazując fascynację tego autora zarówno konkretnymi opowieściami, jak i kulturą oralną, z której wywodzą się baśnie. Fakt, że wszystkie wymienione utwory w pewien sposób reinterpretują znane opowieści, prowadzi autorkę do wniosku, że każdy twórca odwołujący się do tradycji baśni, w sposób zamierzony lub nieświadomy kontynuuje ją tak, jak kiedyś robili to wędrowni pieśniarze opisani przez Alberta Batesa Lorda.

Keywords

• baśń
• tradycja oralna
• współczesna dramaturgia dla dzieci i młodzieży