ارزیابی مدل رضایت شغلی بر اساس سبک زندگی ناخوشایند با میانجی‌گری تنظیم شناختی هیجان در پرستاران زن بیمارستان در دوران شیوع کرونا

Abstract

هدف از انجام این پژوهش بررسی ارزیابی مدل­ رضایت شغلی بر اساس سبک زندگی ناخوشایند با میانجی­گری تنظیم شناختی هیجان در پرستاران زن بیمارستان بود. طرح پژوهش همبستگی و از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. این پژوهش با حضور 500 نفر به روش نمونه­گیری در دسترس، از بین پرستاران زن مشغول به کار در بیمارستان­های شهر اصفهان در سال 1400 انجام شد. برای اندازه­گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامۀ رضایت شغلی (Weiss and et al, 1967)، پرسشنامۀ سبک زندگی (Smith and Miller, 1988) و پرسشنامۀ تنظیم­ شناختی هیجانی (Garnefski and Kraaij, 2007) استفاده شد. داده­ها با ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شد. نتایج نشان داد که سبک زندگی ناخوشایند و تنظیم شناختی هیجان ناسازگارانه بر رضایت شغلی اثر مستقیم و منفی‌ای دارد (01/0>P). همچنین تنظیم شناختی هیجان سازگارانه بر رضایت شغلی اثر مستقیم و مثبتی دارد (01/0>P). همچنین بر اساس یافته ‏های این پژوهش، مدل اصلاح شده از برازش مطلوبی برخوردار بود و مسیر غیرمستقیم سبک زندگی ناخوشایند از طریق نقش میانجی تنظیم شناختی هیجان بر رضایت شغلی معنادار بود. مدل مورد نظر از برازندگی مطلوبی برخوردار است و گام مهمی در شناخت عوامل مؤثر بر رضایت شغلی پرستاران زن است و مسئولان بیمارستان­ها می­توانند در راستای بهبود رضایت شغلی پرستاران در دوران شیوع کرونا ویروس از نتایج این پژوهش استفاده کنند.

Keywords

• رضایت شغلی
• سبک زندگی ناخوشایند
• تنظیم شناختی هیجان ناسازگارانه
• تنظیم شناختی هیجان سازگارانه
• پرستاران زن
• کرونا ویروس