بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با سازگاری تحصیلی و عملکرد تحصیلی در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم

Abstract

یادگیری‌ خودراهبر به یکی از اهداف اصلی آموزش‌ و پرورش مبدل شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه یادگیری‌ خودراهبر با سازگاری ‌تحصیلی و عملکرد‌ تحصیلی در بین دانشجویان دانشگاه علوم‌پزشکی قم انجام شد. در این پژوهش،‌ نمونه‌ای شامل 303‌ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم ‌پزشکی قم انتخاب شدند. داده‌ها از طریق پرسشنامه یادگیری‌ خودراهبر فیشر و پرسشنامه سازگاری‌ تحصیلی بیکر و سریاک جمع-آوری شد. اطلاعات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون ‌‌t مستقل و رگرسیون ‌چندگانه به شیوه همزمان، تجزیه‌ و تحلیل شدند. بین کل مقیاس یادگیری ‌خودراهبر و زیر مقیاس‌های آن‌ (مهارت‌ خودکنترلی، رغبت به یادگیری و مهارت‌ خودمدیریتی) ‌با سازگاری‌ تحصیلی ‌و عملکرد ‌تحصیلی همبستگی مثبت و معناداری وجود داشت. همچنین بین سازگاری ‌تحصیلی با عملکرد‌ تحصیلی رابطه مثبت و معناداری به‌دست آمد. نتایج آزمون ‌t مستقل نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر در یادگیری خودراهبر کل‌ (04/0=p) و دو بعد مهارت خودکنترلی‌(02/0=p) و رغبت به یادگیری‌ (01/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت. اما تفاوت میانگین مهارت خودمدیریتی در دانشجویان دختر و پسر به لحاظ آماری معنادار نبود. همچنین بین سازگاری‌ تحصیلی دانشجویان دختر با پسر تفاوت معناداری وجود نداشت. اما بین عملکرد‌ تحصیلی دانشجویان دختر با پسر تفاوت معناداری مشاهده شد ‌(001/0p=). در نهایت، نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون‌ چندگانه نشان داد که یادگیری‌ خودراهبر و عملکرد‌ تحصیلی به شکل مثبت و معناداری پیش‌بینی‌کننده سازگاری ‌تحصیلی هستند و حدود 23/0 از واریانس سازگاری ‌تحصیلی از طریق این دو متغیر پیش‌بینی می‌شود. بر اساس نتایج به دست آمده، شایسته است که برنامه‌ریزان و دست‌اندرکاران آموزش عالی فرصتی را فراهم نمایند تا دانشجویان خودراهبر بودن برای یادگیری مادام‌العمر را فرا بگیرند تا از این طریق آنان را به یادگیرندگان فعال، اندیشه‌ورز، فکور، خودارزشیاب و سازگار مبدل سازند.

Keywords

• یادگیری خودراهبر
• سازگاری‌تحصیلی
• عملکرد تحصیلی