روش‌های حذف میکروپلاستیک‌ها از محیط‌های آبی

Abstract

مطالعه حاضر با هدف بررسی روش‌‏های حذف میکروپلاستیک‏‌ها از محیط‌‏های آبی در قالب یک تحقیق مروری به نگارش درآمد. بر اساس اطلاعات به‌‏دست آمده، روش‌‏های فیزیکی رایج برای حذف میکروپلاستیک‌‏ها از پساب‌‏های شهری و صنعتی شامل اولترافیلتراسیون، اسمز معکوس و بیوراکتور غشایی می‏‌باشند. در بین روش‏های شیمیایی استفاده از منعقدکننده‌‏ها و لخته‌‏سازها در تصفیه پساب‏‌های میکروپلاستیک بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. علاوه‏‌بر این، از جمله روش‌‏های بیولوژیکی مطرح در حذف میکروپلاستیک‌‏ها نیز می‏توان به حذف آن‏ها با استفاده از جلبک‌‏های سبز و باکتری‏‌ها اشاره نمود. نتایج نشان داد در بین روش‌‏های مذکور، کاربرد روش‏‌های فیزیکی و بیولوژیکی به‏‌دلیل آسانی و همچنین صرفه اقتصادی نسبت به سایر روش‌‏ها برتری دارد. بسیاری از پژوهشگران استفاده از مجموعه رو‏‏ش‏‌های فیزیکی و بیولوژیکی را بهترین گزینه برای حذف پسماندهای میکروپلاستیک از محیط‌‏های آبی می‏‌دانند. باتوجه‌‏به اهمیت و کاربرد روش‌‏های فیزیکی در حذف میکروپلاستیک‏‌ها از محیط‌‏های آبی، انجام مراحل پیش‏‌تصفیه و سپس استفاده از تکنیک‌‏های جداسازی غشایی و بیوراکتور غشایی همراه با سایر فرآیندهای تصفیه مانند اسمز معکوس می‏تواند کارایی روش‌‏های تصفیه را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. شایان ذکر است در روش فیزیکی که اغلب فیلتراسیون غشایی می‏باشد، عوامل مختلفی در میزان حذف میکروپلاستیک‏‏‌ها دخالت دارند که از جمله مهمترین آن‏ها می‌‏توان به پارامترهای غشا (مواد غشا، اندازه منافذ، ضخامت غشا، ویژگی‏‌های سطح غشا) و ویژگی‏‌های پساب (شکل، اندازه، ترکیب شیمیایی و غلظت آن) اشاره کرد.

Keywords

• میکروپلاستیک‌ها
• محیط‌های آبی
• روش‌های فیزیکی
• اولترافیلتراسیون
• منعقدکننده‌ها