مطالعات اسلام و روانشناسی (Aug 2013)
رابطة «انگیزش دینی» و «خودشناسی» با «فضایل اخلاقی»
Abstract
هدف این پژوهش، بررسی نقش فرایندهای خودشناختی و جهت‌گیری دینی در «توانمندیهای خوی» بود. 315 دانشجو (227 مرد و 88 زن) به پرسشنامه‌های ذیل پاسخ دادند: مقیاس خودشناسی‌ِ انسجامی (قربانی و همکاران، 2008)، مقیاس بهوشیاری (براون و ریان، 2003)، مقیاس بازنگری‌شده جهت‌گیری دینی (هیل، 1999) و پرسشنامه ارزش‌ها در عمل: ابراز قابلیت خود (پترسون، 2004). نتایج نشان داد که توانمندیهای خوی با خودشناسی انسجامی، بهوشیاری و جهت‌گیری دینی درونی و جهت‌گیری دینی بیرونی فردی، همبستگی مثبت دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد که از میان متغیرهای پیش‌بین، خودشناسی‌ِانسجامی، بیشترین نقش را در تبیین واریانس توانمندیهای خوی دارد و از میان انواع دینداری، فقط جهت‌گیری‌دینی درونی توانست واریانس توانمندیهای خوی را تببین کند. پس از کنترل فرایندهای خودشناختی (از طریق رگرسیون سلسله مراتبی)، جهت‌گیری‌دینی درونی توانست مقادیر معناداری از توانمندیهای خوی را تبیین کند
