انگارۀ نگارگری معاصر ایرانی در مجلات فرهنگی-هنری پساانقلاب اسلامی (1392-1360)

Abstract

با پیروزی انقلاب اسلامی به هنرهای اصیل ایرانی از جمله نگارگری توجه و تاکید شد و به‌عنوان مبنایی برای ارجاع به هویت ایرانی در هنر معاصر ایران در نظر آورده شد. با هدف بازجست تصویر امروز هنر نگارگری معاصر، سوال این است که انگارهِ نگارگری معاصر ایرانی در مجلات فرهنگی-هنری در سه دهه پس از انقلاب چگونه برساخته شده است؟ بدین منظور با مطالعه اسنادی، موضوع پژوهش، از طریق تحلیل مضامین شکل داده‌شده در خصوص نگارگری در 12 مجله: فصلنامه هنر، کیهان فرهنگی، سوره، هنر معاصر، هنرهای تجسمی، بیناب، تندیس، ‏گلستان هنر، ادبستان فرهنگ و هنر، ‏کِلک، آدینه و دنیای سخن، در سه دهۀ پس از انقلاب اسلامی واکاوی شده است. نتایج نشان دادند که، در‏ جریان اندیشه‌ورزی مجلات مذکور، انگاره‌های متفاوتی از نگارگری معاصر ایران در میانه سه پارادایم «سنت‌گرایی، نوسنت‌گرایی و نوگرایی»، برساخته شده که متاثر از نگاه به زبان جهانی هنر و عصر و زمان، در هر پارادایم متفاوت می‌نماید. ‏

Keywords

• واژه‌های کلیدی: نگارگری
• معاصریت
• ‏مجلات هنری
• سنت‌گرایی
• نوگرایی