Ṭibb-i Tavānbakhshī (Apr 2017)
رضایت شغلی کاردرمانگران شهر اهواز و ارتباط آن با شاخص بالقوه انگیزش
Abstract
مقدمه و اهداف افزایش بهرهوری و دلبستگی به کار از عوامل مهم در رضایت شغلی میباشد که با طراحی مناسب شغل محقق میشود. مطالعه حاضر با هدف تعیین توان بالقوه انگیزشی بر اساس شاخص بالقوه انگیزش در بین کاردرمانگران شهر اهواز و ارتباط آن با میزان رضایت شغلی انجام شد. مواد و روشها در مطالعه مقطعی حاضر تمامی کاردرمانگران شهر اهواز شرکت نمودند. توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی کاردرمانگران با استفاده از پرسشنامه طراحی شغل و پرسشنامه رضایت شغلی بررسی شد. یافته ها بیش از 85 درصد از شرکتکنندگان در مطالعه حاضر رضایت شغلی متوسط و بالا داشتند. میانگین توان بالقوه انگیزشی در سطح متوسط بهدست آمد (62/43±85/142). یافتههای آماری عدم ارتباط معنادار بین دو متغییر توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی را نشان داد (97/0=P value و 01/0=r). بین متغیرهای دموگرافیک و توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی ارتباط معنادار وجود نداشت (05/0P value>). نتیجه گیری کاردرمانگران شهر اهواز رضایت شغلی مناسبی را گزارش نمودند. همچنین توان بالقوه انگیزش در بین آنها در حد متوسط گزارش شد. این نتیجه میتواند بیانگر شرایط مطلوب کاری و ویژگیهای شغلی مناسب کاردرمانگران در شهر اهواز باشد.
