SOCIAAL WERK EN SOLIDARITEIT TIJDENS DE EERSTE FASE VAN DE COVID-19 PANDEMIE IN VLAANDEREN

Abstract

De COVID-19 crisis heeft de term solidariteit weer binnengebracht in het publieke leven. Erwerd ons gevraagd solidair te zijn met de meest kwetsbaren en met de zorgverleners. Er werden veel solidariteitsacties opgezet. Tegelijkertijd doken al snel signalen op dat deze crisis bestaande ongelijkheden versterkte en nieuwe ongelijkheden deed ontstaan. In deze bijdrage analyseer ik hoe sociaal werkers in Vlaanderen reageerden op de crisis en wat ons dat leert over de relatie tussen informele, directe en formele, indirecte vormen van solidariteit. In de eerste weken van de lockdown werd er vooral ingezet op het verstrekken van noodhulp en het versterken van onderlinge solidariteit, maar al snel werden ook politiserende praktijken opgezet om de desastreuze gevolgen van de pandemie voor de meest kwetsbaren in beeld te brengen. Mijn conclusie is dat het sociaal werk zijn publiek mandaat moet blijven opeisen.

Keywords

• solidariteit, covid-19, politiserend werken, burgerinitiatieven, ongelijkheid