Charakterystyka pacjentów przerywających stacjonarną terapię uzależnień uzyskana na podstawie analizy dokumentów medycznych

Abstract

Osoby uzależnione od alkoholu często nie kończą podejmowanego leczenia psychoterapeutycznego. O ile w leczeniu ambulatoryjnym pacjenci stale narażeni są na działanie czynników mogących utrudnić utrzymanie abstynencji i dokończenie leczenia, o tyle osoby leczące się w ośrodkach stacjonarnych doświadczają powyższych czynników w zredukowanym wymiarze. Pomimo tego, znaczny odsetek pacjentów nie kończy programów terapeutycznych realizowanych w ośrodkach stacjonarnych. Celem podjętych badań było dokonanie charakterystyki osób przerywających stacjonarną terapię uzależnień od alkoholu. Wykorzystano w tym celu dane dostępne w historiach choroby pacjentów. Dane empiryczne uzyskano analizując dokumentację medyczną – historie choroby pacjentów uzależnionych od alkoholu przebywających w ciągu jednego roku w stacjonarnym oddziale odwykowym i podejmujących podstawowy program terapii uzależnień. Uzyskane wyniki wskazują, że osoby z grupy badawczej w znacznym odsetku (27,6%) nie kończą podejmowanego leczenia stacjonarnego. Mężczyźni statystycznie częściej od kobiet przerywali terapię, ponadto osoby niekończące terapii często żyją samotnie (kawalerowie, rozwodnicy i panny). Kończeniu terapii nie sprzyja obecność zaburzeń i chorób psychicznych (depresji, halucynozy alkoholowej przy przyjęciu do szpitala, schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej). Wśród pacjentów rezygnujących ze stacjonarnej terapii uzależnień najczęściej były osoby, które wcześniej jednorazowo podejmowały próbę terapii odwykowej. Warto poszerzać i uelastyczniać ofertę programów terapeutycznych ośrodków stacjonarnych, uwzględniając trudności i deficyty osób niekończących terapii. W psychoterapii należy korzystać z metod i technik podtrzymywania motywacji pacjentów do dokonywania zmian.

Keywords

• terapia
• uzależnienie od alkoholu
• alkohol
• stacjonarne leczenie
• resocjalizacja