بررسی مقایسه ای میزان همدلی دانشجویان ایرانی سال اول و سال آخر پزشکی بر اساس پرسشنامه جفرسون

Abstract

مقدمه: ارتباط بیشتر پزشک و بیمار و درک متقابل، همراه با نتایج مثبتی مانند ایجاد انگیزه در بیماران برای پیگیری دقیق دستورات، افزایش کیفیت مراقبت و درمان و نیز بهبود پیامدهای بیماران و کاهش هزینه های مراقبتی اس. همچنین رویکرد همدلانه منجر به افزایش شایستگی بالینی، رضایت حرفه ای، افزایش دقت و احساس موفقیت در درمان، کاهش خطاهای عملکردی و عدول از حقوق حرفه ای و صلاحیت بالینی پزشکان میگردد. این مطالعه با هدف بررسی ارتقا مهارت همدلی در دانشجویان پزشکی و پاسخ این سوال است که آیا دانشجویان پزشکی در طی دوران تحصیل دچار بی دردی عاطفی میشوند؟روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی تمام دانشجویان سال اول و آخر پزشکی در سال 1401 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم پزشکی مشهد انجام شد. ابزار مطالعه نسخه استاندارد فارسی پرسشنامه همدلی جفرسون بود که شامل 20 سوال در مقیاس لیکرت و امتیاز 20-100 است. داده های پرسشنامه ها پس از تکمیل با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 180 دانشجوی پزشکی سال اول و آخر بررسی شدند. میانگین نمره همدلی در دانشجویان سال اول 1/8 ± 71/75 و در دانشجویان سال آخر 09/9 ± 73/70 به دست آمد که از نظر آماری این اختلاف معنی دار می باشد(u=275.5 , P-Value<0/001).نتیجه گیری : به نظر میرسد همدلی دانشجویان پزشکی در انتهای دوره تحصیل کاهش مییابد. توسعه همدلی در برنامه های آموزشی باید مد نظر برنامه‌ریزان آموزش پزشکی قرار گرفته و سیستم‌های حمایت دانشجو و بهداشت روانی مورد توجه قرار گیرد.

Keywords

• همدلی
• دانشجوی پزشکی
• سال اخر
• پرسشنامه جفرسون