تأثیر الگوی اصلاح شده حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری بر کارکرد دستی کودکان دچار فلج مغزی نیمه بدن بر مبنای سطوح International classification of functioning (ICF)

Abstract

مقدمه: از ديدگاه طبقه‌بندي بين‌المللي کارکرد، ناتواني و سلامت (International classification of functioning, disability and health یا ICF)، فلج مغزي با نقص‌هاي ساختار و کارکرد بدني، محدوديت قابل توجه در فعاليت‌ها و مشارکت در نقش‌هاي اجتماعي همراه است. هدف این پژوهش بررسی تأثیر روش اصلاح شده حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری بر اساس سطوح ICF بوده است. مواد و روش‌ها: این پژوهش با طرح کارآزمایی کنترل شده تصادفی (یک‌سو کور و طرح دو عاملی)، بر روی 28 شرکت کننده که بر اساس ملاک‌های ورود و کنارگذاری در دو گروه حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری و گروه شاهد قرار گرفتند، انجام شد. مداخله در گروه حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری به صورت 6 ساعت در روز، در طی 10 روز انجام شد. گروه شاهد از درمان رایج کاردرمانی استفاده می‌کردند. به منظور مقایسه بین دو گروه از آزمون Independent-samples t test برای اختلاف نمرات و برای بررسی تأثیر هر روش از آزمون Paired-samples t test استفاده شد. یافته‌ها: بر اساس سطوح ICF در سطح ساختار و کارکرد بدنی در متغیرهای تون عضلانی شانه، دامنه حرکتی غیر فعالانه مچ دست و ساعد بین دو گروه اختلاف معنی‌داری دیده شد (05/0 > P). همچنین در سطوح فعالیت و مشارکت نیز تفاوت‌هایی در متغیرهای چیره‌دستی، هماهنگی دوطرفه، هماهنگی اندام فوقانی و ادراک والدین (فراوانی و کیفیت) دیده شد. نتیجه گیری: از يافته‌هاي پ‍ژوهش حاضر مي‌توان نتيجه‌گيري نمود كه حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری نسبت به سطح كاركرد و ساختار بدني بر سطوح فعاليت و مشاركت تأثير مطلوب‌تري داشته است. اين موضوع ممكن است به عواملي نظير تكليف مدار بودن روش، طول دوره و انگيزش مرتبط باشد. اين مسأله حاكي از آن است كه حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری در مقايسه با برخي روش‌ها ( روش‌هاي فرايند مدار) تأثير بهنگام‌‌تري بر عملكرد روزمره و كيفيت زندگي كودكان به جاي می‌گذارد. کلید واژه‌ها: حرکت‌درمانی با محدودیت اجباری، فلج مغزی، کارکرد دستي