Agronomy Science (Dec 2015)
Wpływ konserwującej uprawy kukurydzy na trwałość agregatów glebowych i aktywność oddechową gleby
Abstract
Badania realizowano w latach 2008–2010 w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym „Swojec”, należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, w oparciu o ścisłe, dwuczynnikowe doświadczenie polowe, założone metodą split-plot w czterech powtórzeniach. Czynnikiem pierwszego rzędu były cztery różne warianty uprawy konserwującej oraz obiekt kontrolny. Na obiekcie A (kontrola) stosowano tradycyjną uprawę (orka przedzimowa, wiosną bronowanie i agregat uprawowy). Na obiekcie drugim (B) przeprowadzono tradycyjną uprawę konserwującą, gorczycę białą pozostawiono do wiosny w celu utworzenia mulczu. W wariancie C mulcz stanowiła wymieszana za pomocą kultywatora podorywkowego rozdrobniona słoma przedplonowa, na obiektach D i E uprawiano międzyplony ozime w postaci wyki kosmatej (D) i żyta zwyczajnego (E), które zdesykowano dwa tygodnie przed siewem kukurydzy, a następnie na całym polu zastosowano agregat uprawowy. Drugim czynnikiem doświadczenia były dwa poziomy nawożenia azotem i potasem: optymalne (N – 150 kg, K – 110 kg) oraz obniżone o 1/3 (N – 100 kg, K – 73 kg). Wykorzystanie uprawy konserwującej, w porównaniu z systemem płużnym, przyczyniło się do poprawy wodoodporności agregatów glebowych, wyrażonej średnią ważoną średnicą agregatów wodoodpornych (MWDg), współczynnikiem wodoodporności (W) oraz stałą wodoodporności (K). Obniżenie nawożenia azotowo-potasowego przyczyniło się do poprawy trwałości struktury gleby oznaczonej jesienią. Nie stwierdzono natomiast wpływu tego czynnika na respirację gleby. W okresie wschodów kukurydzy większą aktywnością oddechową charakteryzowała się gleba mulczowana zarówno międzyplonami, jak i słomą przedplonową. Natomiast jesienią nie stwierdzono istotnych różnic w ilości wydzielanego CO2 wywołanych systemami uprawy.
