اطلاعات جغرافیایی (Apr 2013)
مدیریت آلودگی هوای شهرها و جایگاه قانونی شهرداری ها
Abstract
امروزه یکی از مشکلات جدّی در محیط های شهری، آلودگی هوا است. پنج نوع از مواد آلوده کننده هوا بیش از 90 درصد آلودگی هوا در محیط های شهری را تشکیل می دهند. مقایسه منابع ساکن و متحرک آلودگی هوا نشان می دهد که سهم منابع متحرک در ایجاد آلودگی به مراتب بیش از سایر بخش هاست. در زمینه مدیریت زیست محیطی و بالاخص مدیریت آلودگی هوا سازمان ها و نهادهای مختلفی نقش دارند. بررسی نقش شهرداری ها به عنوان مدیران محلی و اجرایی در قوانین نشان می دهد که در تدوین قوانین به نقش مدیریت محلی توجهی نشده و بسیاری از وظایفی که در ابتدا مربوط به شهرداری بوده، برعهده سازمان های دیگر گذاشته شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش و جایگاه قانونی شهرداری ها در زمینه مدیریت آلودگی هوا می باشد. نوع پژوهش، کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی بوده است. اطلاعات عمدتاً به روش کتابخانه ای و اسنادی و با مراجعه به قوانین و مقررات بالادستی شهرداری ها و محیط زیست تهیه شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که؛ در قوانین مربوطه در زمینه مدیریت آلودگی هوا، نقش شهرداری بیشتر مشارکتی و در کنار سایر سازمان هایی مثل نیروی انتظامی قرار دارد. همچنین در تدوین این قوانین نقش مدیریت محلی نادیده گرفته شده و وظایفی با جنبه محلی به جای واگذاری به شهرداری به سازمان های سطح کلان مثل حفاظت محیط زیست واگذار شده است. به نظر می رسد همین تمرکز گرایی قوانین در سازمان های کلان و سیاستگذار و عدم توجه به مدیریت محلی سبب شکست برنامه های کاهش آلودگی هوا شده است.
