تاثیر یک دوره بی تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان ‏مبتلا به دیابت نوع دو

Abstract

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره بی­تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: از بین زنان مبتلا به دیابت نوع دو شیراز، 23 نفر به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرین در روزهای مجزا که تمرینات استقامتی را در یک روز و مقاومتی را در روز بعد انجام دادند و گروه تمرین در روزهای مشابه که تمرینات استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام می ­دادند، تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین ترکیبی و بعد از چهار هفته بی ­تمرینی هموگلوبین گلیکوزیله شده (Glycosylated Hemoglobin; Hb A1c) درحالت ناشتایی اندازه گیری شد. حداکثر اکسیژن مصرفی (Maximum Oxygen Consumption; VO2max ) و زمان رسیدن به خستگی (Time To Exhaustion; TTE) نیز از طریق اجرای آزمون بالک بر روی نوارگردان محاسبه گردید. یافته ها: دو ماه تمرین ترکیبی در هر دو گروه تمرین، موجب کاهش معنی ­دار Hb A1c، افزایش معنی­ دار VO2max و TTE شد (0/05≤p). یک ماه بی­ تمرینی به دنبال تمرین ترکیبی، موجب کاهش معنی­دار VO2max و TTE در گروه تمرینی روزهای مشابه گردید (0/05≤p) ولی در گروه تمرینی روزهای مجزا این کاهش از لحاظ آماری معنی­ دار نبود. افزایش Hb A1c بعد از دوره ­ی بی ­تمرینی در هر دو گروه تمرین از لحاظ آماری معنی ­دار نبود (0/05≥p). نتیجه گیری: یافته­ ها بیانگر این است که تمرینات ترکیبی باعث بهبود کنترل قندخون و افزایش عملکرد ورزشی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو می­ گردد. همچنین انجام تمرینات ترکیبی در روزهای مجزا موجب حفظ طولانی­ تر دستاوردهای تمرینی در دوره­ های بی­ تمرینی می­ شود.

Keywords

• بی ‌تمرینی
• تمرینات ترکیبی
• دیابت نوع دو
• هموگلوبین گلیکوزیله شده
• حداکثر اکسیژن مصرفی
• زمان رسیدن به خستگی