Sobąopowiadanie, czyli o czułej i uniwersalnej narracji Marzyciela

Abstract

Artykuł jest prezentacją autorskiego konceptu dotyczącego marzeń w rozumieniu opowiadania siebie, czy też tzw. sobąopowiadania. To znaczy, że znaczącą rolę gra tu pierwszoosobowa narracja marzyciela, której czułość określa troska o siebie, ale też o innych. Człowiek jest aktorem, któremu towarzyszy kreacja siebie. Tworzy siebie, tak jak tworzy się dzieło sztuki. Nie istnieje jednak sam dla siebie, przeciwnie, istnieje dzięki innym i dla innych. Fenomen marzeń jest doświadczeniem uniwersalnym, gdyż dotyka wszystkich ludzi, kreując ich subtelny estetycznie i etycznie świat(y) jako wspólne dobro. Rytuał siebie w postaci Sobąopowiadania jest doświadczeniem granicznym przenikniętym pierwiastkiem sacrum. Jest więc też doświadczeniem magicznym, czuła narracja marzyciela jakby stwarza świat. Uniwersalizm marzeń wymaga poszukiwań magicznej przestrzeni nie tylko dla pierwszoosobowych (małych) narracji, ale także dla nowych większych i wielkich narracji, które pomogą ulepszyć więzi międzyludzkie, podnieść morale, umocnić wspólnoty.

Keywords

• marzyciel
• sobąopowiadanie
• czuła narracja pierwszoosobowa
• rytualizacja narracji
• uniwersalizm marzeń