پژوهش ادبیات معاصر جهان (Sep 2016)
نگاهی به شگردهای شخصیت پردازی و تفاوتهای آن در دو داستان «ملکوت» و «مسخ»
Abstract
ملکوت بهرام صادقی و مسخ فرانتس کافکا، با بُعد زمانی نیم قرن، پوچگرایی و نگرش اگزیستانسیالیستی نویسندگان خود را فریاد میزنند. این دو اثر اگرچه دارای ژرفساختی بسیار نزدیک به هم هستند، در جهاتی از جمله شخصیتپردازی، از یکدیگر فاصله میگیرند. شخصیت، یکی از عناصر مهم داستان است که نخستین بار، ارسطو آن را مطرح نمود و مورد توجه قرار داد. نظریهپردازان و منتقدین داستان، شخصیت را در پیوندی بیواسطه و عمیق با عناصر دیگر داستان میدانند؛ بر طبق این نظریه، شیوههای شخصیتپردازی در هر داستان نیز، با توجه به چگونگی دیگر عناصر آن داستان انتخاب میشود. با مقایسۀ شیوههای شخصیتپردازی در دو داستان ملکوت و مسخ، در پی آن هستیم که مصداقی برای این نظریه در دو داستان جاودانۀ جهان بیابیم و اثبات کنیم که علیرغم نزدیکی مضمون و لایههای زیرین داستان، تفاوت در روساخت و عناصر داستان، باعث تفاوت در شخصیتپردازی میگردد. بدین منظور انواع شیوههای شخصیتپردازی را در هر اثر مورد مطالعه قرار داده و بسامد هریک از این شیوهها را معلوم داشتهایم.
Keywords
