الگوی مبنایی تصمیم‌گیری توسعه پایدار در سیاست آموزشی (رویکردی جهت ارتقای بهره‌وری)

Abstract

آموزش ‌و پرورش در نهادینه کردن توسعه پایدار نقش اساسی ایفا می‌کند. این تحقیق که توصیفی – پیمایشی است به دنبال شناسایی عوامل موجود در تصمیم‌گیری توسعه پایدار و میزان انحراف و وضع مطلوب در سیاستگذاری آموزشی است. برای"سنجش روایی" پرسشنامه‌ای طراحی شده که در مرحله اول با بهره ­گیری از نظرات صاحب‌نظران ابهامات برطرف گردید و در مرحله دوم با بهره از SPSS و نتایج تحلیل عاملی تأییدی، سؤال‌هایی که مقدار بار عاملی آنها بر برازش مدل تأثیر داشته‌اند در مدل اندازه‌گیری باقی ماندند. همچنین در روایی همگرا با استفاده از SMART PLS معلوم شد مقدار عوامل از 0/4 بیشتر است که روایی قابل‌قبول را نشان می­دهد. در "سنجش پایایی" هم از آلفای کرونباخ استفاده شده و هم از سنجش پایایی ترکیبی (CR) که در هر دو، مقدار از 0/7 بالاتر بوده و نشان از وجود پایایی دارد. تلفیقی از روش‌های نمونه‌گیری: در دسترس، هدفمند، گلوله برفی و نظری به کار گرفته شد. جامعه آماری را کلیه خبرگان و سیاستگذاران آموزشی تشکیل می‌دهند و حجم نمونه 70 نفر می‌باشند که 10 نفر به عنوان نمونه کیفی جهت مصاحبه عمیق و 60 نفر به عنوان نمونه کمی انتخاب‌شده‌اند. نهایتاً مطابق خروجی PLS به ترتیب رتبه‌بندی مسؤولیت‌پذیری، جهت‌گیری آتی، جهت‌گیری سیستمی، مهارت‌های عملی و مشارکت فردی به عنوان عوامل تصمیم‌گیری توسعه پایدار در سیاستگذاری آموزشی شناخته شده که مشخص گردید بین وضع موجود و مطلوب شکافی به میزان حدود یک واحد وجود دارد.

Keywords

• توسعه پایدار
• تصمیم گیری
• سیاست گذاری آموزشی
• مسئولیت پذیری
• بهره وری