Respektowanie potencjału rozwojowego uczniów i refleksja nad własnym doświadczeniem – bycie nauczycielem i wychowawcą według Stanisława Dunina-Borkowskiego (1864–1934)

Abstract

W 2024 roku mija 160. rocznica urodzin i 90. rocznica śmierci ks. Stanisława Dunina-Borkowskiego SJ, cenionego w krajach niemieckojęzycznych filozofa, nauczyciela, wychowawcy i autora poczytnych prac poświęconych wychowaniu. Myśl pedagogiczna tego jezuity, urodzonego we wpływowej polskiej rodzinie szlacheckiej spod Lwowa, nie jest szerzej znana w Polsce. Celem artykułu jest zaprezentowanie wybranych wątków pedeutologii Stanisława Dunina-Borkowskiego na podstawie analizy jego pedagogicznej autobiografii wydanej w 1926 roku. Autor, posługując się metodą analizy dokumentów osobistych, skoncentrował się na podkreślanym przez Stanisława Dunina-Borkowskiego osobotwórczym znaczeniu autorytetów edukacyjnych dla bycia nauczycielem, na jego predylekcji do jednostek ponadprzeciętnych przygotowywanych do bycia liderami życia społecznego oraz na postulowanym przez niego poszanowaniu potencjału rozwojowego wychowanków, które pozostaje do dzisiaj trwałym dziedzictwem europejskiej myśli pedagogicznej przełomu XIX i XX wieku.

Keywords

• pedeutologia
• nauczyciel
• wychowanie
• jezuici
• edukacja liderów