اثر دو شیوه تمرین هوازی بر سطوح آپلین و گیرنده آن در بافت قلب رت‌های پیر مبتلا به بیماری مزمن

Abstract

زمینه و هدف: بیماری مزمن کلیوی بعنوان یک فاکتور خطرزای مهم با برخی از اختلالات از جمله پرفشار‌خونی و نارسایی قلبی همراه است، که از دلایل اصلی مرگ و ناتوانی در افراد پیر می‌باشد. از اینرو، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین هوازی منظم بر سطوح آپلین وگیرنده آن در بافت قلب موش‌های پیر مبتلا به بیماری مزمن کلیوی بود.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی، 28سر موش صحرایی نر ویستار پیر (48 تا50 هفته) انتخاب و بطور تصادفی به 4 گروه کنترل، دوکسوروبیسین، دوکسوروبیسین- تمرین 30 دقیقه و دوکسوروبیسین-تمرین 60 دقیقه تقسیم شدند. بیماری مزمن کلیوی با یک بار تزریق زیر جلدی دوکسوروبیسین (5/8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن) القا شد. برنامه تمرینی شنا شامل3 روز در هفته، روزی 30 دقیقه و 60 دقیقه برای مدت 8 هفته بود. سطوح آپلین و گیرنده آن در بافت قلب به روش الایزا سنجیده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای تحلیل داده‌ها استفاده شد (05/0>p).یافتهها: نتایج نشان داد القای بیماری مزمن کلیوی با کاهش سطوح قلبی آپلین و گیرنده آن در رت‌های پیر همراه است. همچنین 8 هفته شنا، در هر دو تمرین بطور معنی‌داری این تغییرات را معکوس نمود. به علاوه تفاوت معنی‌داری بین تأثیرهر کدام ازین دو زمان متفاوت تمرین در رت‌های پیر مبتلا به بیماری مزمن کلیوی مشاهده نشد.نتیجهگیری: نتایج حاصل ازکارپیشنهاد می‌دهدکه استفاده از شیوه‌‌های درمانی غیر دارویی تمرین ورزشی حتی کوتاه مدت می‌تواند در افزایش سطوح آپلین قلب و گیرنده‌ی کاهش یافته ناشی از بیماری مزمن کلیوی درافراد مسن موثر باشد.

Keywords

• تمرین هوازی
• آپلین / گیرنده
• بیماری مزمن کلیوی
• پیری