Mohamedu uld Slahijev Dnevnik iz Gvantanama: svjedočenje kao otpor

Abstract

Ovaj rad analizira Mohamedu uld Slahijev Dnevnik iz Gvantanama kao primjer tekstualnog otpora kroz životni narativ, najprije ukazujući na neke od ključnih odlika latinoameričkog testimonia koje je moguće uočiti u Slahijevom Dnevniku, među kojima je i tipično postkolonijalna politička agenda gradnje otpora kroz interpolaciju neknjiževnih i subalternih glasova u sferu književnog predstavljanja, ali i transformacije znakova imperijalne dominacije u pedagoške podsjetnike na dramatičnu borbu za značenje na nivou teksta, najvidljiviju u cenzorskim intervencijama u tekstu Slahijevog Dnevnika. Osnovni značaj narativa poput Slahijevog prepoznajem u njegovom kompleksnom predstavljanju odnosa između povinovanja i otpora, kao i dramatičnosti procesa transformacije utamničenog subjekta, izloženog različitim oblicima torture i isljeđivanja, u aktivnog činioca sopstvenog narativa. Testimonijalni narativ u datom kontekstu predstavlja čin otpora kroz transformaciju pripovjedačkog subjekta iz pasivnog i nijemog recipijenta u aktivnog činioca i tumača okolnosti u kojima se nalazi, ali i širih političkih okolnosti koje su dovele do njegovog zatvaranja.

Keywords

• testimonio
• interpolacija
• tortura
• otpor
• narativ
• transformacija