مطالعه تأثیر دینداری بر روابط همسایگی (مطالعه موردی شهروندان ساکن شهر بابل)

Abstract

توسعۀ شهرنشینی و الزامات متعدد آن به‌شدت روابط همسایگی در معنای سنتی آن را متأثر ساخته است. در شهر افراد و گروه‌های ناهمگن در کنار هم اقامت دارند که با یکدیگر تفاوت‌های فرهنگی و فاصله‌های اجتماعی دارند. این ناهمگونی به مقدار زیادی زمینۀ مناسب برای توسعۀ روابط چهره به چهره و روابط همسایگی را از بین ‌می‌برد یا تضعیف ‌می‌کند. در عین حال دینداری ‌می‌تواند متغیر مهمی در تحکیم روابط همسایگی باشد. بنابراین پژوهش پیش رو به بررسی تأثیر دینداری بر میزان روابط همسایگی شهروندان ساکن شهر بابل ‌می‌پردازد. روش پژوهش پیمایشی بوده و داده‌ها از طریق پرسش‌نامه گردآوری شده است. جامعه آماری را همه شهروندان بالای 25 سال ساکن شهر بابل تشکیل داده است. حجم نمونه تحقیق 384 نفر بوده که از طریق ‌نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شد. یافته‌های تحقیق نشان داد که میزان روابط همسایگی در این شهر کمتر از میانگین است. افزون بر این، یافته‌های تحقیق نشان داد که دینداری و ابعاد آن (مناسکی، پیامدی، اعتقادی، تجربی) به میزان 20 درصد از واریانس روابط همسایگی را تبیین ‌می‌کنند. همچنین تأثیر دینداری بر روی روابط همسایگی مثبت (Beta=0.40) بوده است. براساس نتایج تحقیق، اجتماع‌های دینی و ایمانی مبنایی برای گرد هم آمدن افراد و مهم‌ترین منبع مولد سرمایه اجتماعی (در روابط همسایگی) محسوب می‌شوند. بنابراین پیشنهاد می‌شود به دلیل اهمیت نقش آموزه‌های دینی در میزان روابط همسایگی و ارتقای آن، در سیاست‌گذاری‌های مرتبط با شهرنشینی به‌خصوص روابط همسایگی مورد توجه قرار گیرد.

Keywords

• روابط همسایگی
• دینداری
• سرمایه اجتماعی
• شهر بابل