اثربخشی آموزش فعال سازی رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی، درد ادراک شده و واکنش به استرس در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

اثربخشی آموزش فعال سازی رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی، درد درک شده و واکنش به استرس در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 مقدمه: با توجه به شیوع بالای عوارض جانبی دیابت و اهمیت مداخله روانشناختی برای بهبود رفتارهای خودمراقبتی و سبک های مقابله ای سازگار در بیماران دیابتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش فعال سازی رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی، درد ادراک شده و واکنش به استرس در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش کار: جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی نیشابور می باشد. 30 زن به روش نمونه گیری داوطلبانه و در دسترس انتخاب شدند. آنها به طور تصادفی به دو گروه آموزش فعال سازی رفتاری و گروه شاهد تقسیم شدند. آنها خلاصه فعالیت های خودمراقبتی دیابت، مقیاس آنالوگ بصری (VAS) و پرسشنامه مقابله با موقعیت های استرس زا (CISS) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS-22 تحلیل گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش فعال‌سازی رفتاری باعث بهبود رفتارهای خودمراقبتی (001/0=P)، کاهش درد (001/0=P)، افزایش مقابله مسئله محور با استرس (001/0=P) و کاهش سبکهای مقابله ای هیجان مداری و اجتنابی (به ترتیب 001/0=P و 001/0=P) در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد گردید. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد آموزش فعال‌سازی رفتاری باعث بهبود رفتارهای خودمراقبتی، کاهش درد و افزایش مقابله مسئله محور با استرس در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می‌شود.

Keywords

• درد نوروپاتی
• دیابت نوع 2
• رفتارهای خودمراقبتی
• فعال سازی رفتاری
• مقابله