مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Jan 1970)
مقایسه تاثیر دو روش آموزش شیردهی با و بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده بر میزان خود کارآمدی شیردهی در مادران نخست زا
Abstract
زمینه و هدف: خودکارآمدی عامل روانشناختی و انگیزشی مهم و قابل تغییری برای تداوم تغذیه با شیر مادر است که باور و اطمینان فرد به توانایی خود در شیردهی انحصاری و موفق را در بر می گیرد. بنابراین، با توجه به اهمیت آموزش در افزایش خودکارآمدی، این مطالعه با هدف مقایسه اثر دو روش آموزش شیردهی با دخالت مستقیم و بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده، بر میزان خودکارآمدی شیردهی در زنان نخست زا انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی یک سو کور، تعداد 124 زن نخست زا به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. مادران طی دو ساعت اول بعد از زایمان، در یک گروه با استفاده از تصاویر و بدون کمک مستقیم آموزش دهنده و در گروه دیگر با کمک مستقیم آموزش دهنده در مورد وضعیت صحیح قرارگیری و چسباندن نوزاد به پستان به صورت فرد به فرد توسط یکی از پژوهشگران آموزش می دیدند. افراد گروه کنترل، مراقبت معمول بخش را دریافت می کردند. پیگیری واحدهای آزمودنی در هفته 1 و 4 و 8 انجام شد. جمع آوری داده ها از طریق فرم های مصاحبه، معاینه و مشاهده، فهرست وارسی وضعیت شیردهی و فرم خودکارآمدی شیردهی انجام شد. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS 11.5 و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و آزمون ضریب همبستگی استفاده شد. مقدار pکمتر از 0.05 معنادار و توان مطالعه 80 درصد می باشد. یافته ها: میانگین نمره خودکارآمدی در هفته 1 در گروه آموزش بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده 4.78±59.9 و در گروه آموزش با دخالت مستقیم آموزش دهنده 7.55±54.5 و مراقبت معمول 8.93±53.3؛ در هفته 4 در گروه آموزش بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده 6.63±63.28 و در گروه آموزش با دخالت مستقیم آموزش دهنده 9.05±58.78 و مراقبت معمول 9.04±56.1؛ در هفته 8 در گروه آموزش بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده 5.3±66.7 و در گروه آموزش با دخالت مستقیم آموزش دهنده 8.4±61.7 و مراقبت معمول 6.2±60.9 بود که در هر سه دوره پیگیری این اختلاف معنادار بود(P=0.0001) . نتیجه گیری: آموزش نحوه شیردهی به نوزاد به صورت چهره به چهره و بدون دخالت مستقیم آموزش دهنده با افزایش خودکارآمدی شیردهی در 8 هفته اول بعد از زایمان همراه است
