بررسی ارتباط سلامت روان دانشجویان کارشناسی پرستاری با اولین تجربه‌ی آموزش بالینی

Abstract

چکیده: دانشجویان تقریباً همیشه اولین روز فعالیت‌های یادگیری بالینی در محیط بالینی جدید را به‌عنوان یک رویداد‌‌پر‌استرس قلمداد می‌کنند. این استرس‌ها می‌تواند سلامت روانی دانشجویان را به خطر اندازد. این مطالعه‌ی مقدماتی با هدف تعیین وضعیت سلامت روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه اهواز و ارتباط آن با برخی شاخص‌های فردی و اولین تجربه‌ی آموزش بالینی انجام شده است. در این مطالعه‌ی مقطعی و از نوع همبستگی، نمونه‌گیـری به روش سرشماری بر روی 24 دانشجوی پرستاری سال اول (ابتدای ورود به دانشگاه و پایان نیمسال دوم) دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز انجام شد. 22 نفر از آن‌ها پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند و وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل دو پرسشنامه‌ی مشخصات فردی و نیز پرسشنامه‌ی سلامت عمومی 28 سؤالی (28GHQ-) بود.(پس از جمع‌آوری داده‌ها، اطلاعات استخراج شد ‌و از روش‌های آماری توصیفی: فراوانی، درصد، میانگین و به‌صورت جداول و نمودار و روش استنباطی: آزمون t زوجی و t مستقل و با ضریب اطمینان 95درصد جهت تجزیه و تحلیل داده و همچنین از برنامه‌ی آماری SPSS (نسخه‌ی16) استفاده شد). نتایج به‌دست آمده از این مطالعه، ارتباطی بین هیچ‌کدام از مشخصات‌فردی با نمرات GHQ را‌ نشان نداد‌(P>0.05)، اما نتایج، ارتباط معناداری بین سلامت روان و احساس مثبت یا منفی آن‌ها قبل از کارآموزی داشت (p<0.5). بررسی پاسخ دانشجویان به آزمون28- GHQ در بدو ورود به دانشگاه نشان داد که 25 درصد (6 نفر) از کل دانشجویان مورد مطالعه (24 نفر)، به‌عنوان دانشجوی آسیب‌پذیر ارزیابی شدند. بعد از اولین تجربه‌ی آموزش بالینی 41 درصد(9 نفر) از 22 نفر آن‌ها، در گروه دانشجویان آسیب‌پذیر قرار گرفتند. تحلیل آماری، تفاوت معنادار بین نمرات GHQ قبل و بعد از کار‌آموزی نشان داد ((p<0.5. با توجه به نتایج به‌دست آمده، دانشجویان پرستاری پس از اولین تجربه‌ی بالینی، از نظر سلامت روان آسیب‌پذیرتر می‌شوند، لذا انجام برنامه‌های مناسب برای ایجاد جوّ با استرس کمتر در محیط بالینی، امری ضروری به‌نظر می‌رسد.

Keywords

• کلید‌واژه‌ها: سلامت روان
• تجربه‌ی بالینی
• دانشجوی پرستاری