ارزیابی تأثیر یک نوع ارتز جدید زانو بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات فلکسور و اکستانسور زانو در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو در هنگام راه رفتن

Abstract

مقدمه و اهداف امروزه استئوآرتریت یکی از شایع‌ترین علل ناتوانی در افراد مسن می‌باشد. بیماران مبتلا به استئوآرتریت سمت داخلی زانو اغلب بی‌ثباتی زانو، احساس چین­خوردگی و خالی شدن زانو هنگام راه رفتن را تجربه می‌کنند که منجر به افزایش فعالیت عضلات می‌ شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر ارتز جدید زانو بر فعالیت عضلات اندام تحتانی، در حین راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو می­باشد. مواد و روش­ ها تعداد 10 نفر از بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با میانگین سنی (6/5±1/56 سال) در مطالعه حاضر شرکت کردند. شرکت­کنندگان 7 مرتبه با ارتز و 7 مرتبه بدون ارتز با سرعت دلخواه راه رفتند. فعالیت عضلات اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون آماری تی-زوجی با سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ­ها میانگین و انحراف استانداردشدت درد (05/0=(P و فعالیت عضلات در وضعیت راه رفتن با ارتز نسبت به وضعیت بدون ارتز به صورت معناداری کاهش یافت. اگرچه مدت زمان اجرای تست حرکت عملکردی (88/0=(P و سرعت راه رفتن (34/0=(P با ارتز و بدون ارتز تفاوت معناداری نشان ندادند. نتیجه­گیری به نظر می­رسد که ارتز جدید زانو در نتیجه ایجاد ثبات مکانیکی در زانو، شدت درد و میزان فعالیت عضلات را در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو کاهش می­دهد.

Keywords

• استئوآرتریت زانو
• ارتز زانو
• آنالیز راه رفتن
• الکترومایوگرافی سطحی