تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر استخوان‌های فمور و تیبیای رت‌های نر ویستار: پارامترهای بیومکانیکی و شاخص‌های ژئومتری

Abstract

فعالیت جسمانی منظم به ‌عنوان مداخلۀ غیردارویی برای افزایش استحکام، تراکم استخوان و پیشگیری از شکستگی‌های استخوانی توصیه می‌شود. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر پارامترهای بیومکانیکی و شاخص‌های ژئومتری استخوان‌های فمور و تیبیا در رت‌های نر ویستار می‌باشد. بدین‌منظور، 16رت با دامنۀ سنی 50 تا 60 روز و میانگین وزنی10±160 گرم، به‌‌صورت تصادفی در دو گروه تمرین استقامتی هشت هفته‌ای (دویدن پنج روز در هفته با توجه به پروتکل تمرین)و گروه کنترل (بدون فعالیت) قرار گرفتند. پس از پایان جلسات تمرین، با جراحی استخوان‌های فمور و تیبیای پای راست رت‌ها خارج و به وسیله تست مکانیکی خمش سه نقطه‌ای، پارامترهای بیومکانیکی (سفتی، حداکثر مقاومت مکانیکی و حداکثر انرژی جذب شده تا نقطه حداکثر استحکام) و به وسیله کولیس دیجیتالی، شاخص‌های ژئومتری (طول و عرض) اندازه‌گیری شد. برای مقایسه متغیرهای بیومکانیکی و ژئومتری بین گروه‌ها از تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. نتایج نشان‌دهندۀ افزایش معنادار پارامترهای بیومکانیکی (سفتی، حداکثر مقاومت مکانیکی و حداکثر انرژی جذب‌شده تا نقطۀ حداکثر استحکام) و شاخص‌های ژئومتری (طول و عرض) استخوانفمور و تیبیا (به‌جز‌ متغیر طول) پس از هشت هفته تمرین استقامتی می‌باشد. می‌توان گفت که هشت هفته تمرین استقامتی (به‌کار‌رفته در پژوهش حاضر) باعث بهبود پارامترهای بیومکانیکی و شاخص‌های ژئومتری در استخوان‌های فمور و تیبیا در دوران جوانی می‌شود.

Keywords

• بافت استخوان
• استحکام استخوان
• تمرین استقامتی